შენ წახვალ შორს და ამინდებიც აირევიან 
და მე დავრჩები, როგორც შორი, გაღმა ნაპირი, 
გამიჭირდება, 
გეფიცები, თანაც ძალიან, 
მაგრამ არაფერს გაგრძნობინებ, როგორც დაგპირდი... 
აქეთ ზამთარი შემოდგომის გარეშე დადგა 
და არაფერი, სიცივეა გარეთ, შიგნით და 
მე ყველაფერი გაპატიე სიმშვიდის გარდა 
რადგან ასეა, არ უხდება წასვლას სიმშვიდე. 
წახვედი, თითქოს მიაბიჯებ რაც დაგრჩა ღონე, 
მე დავრჩი მარტო, სულ მარტო და შენია ბრალი, 
რომ ჩემი სული იმ ნაფრესკალ კედლებს მაგონებს, 
სადაც ოდესღაც იყო ღმერთი და აღარ არის.. 
და არავინ მყავს მაშინ როცა რაიმეს ვებრძვი, 
როდესაც მიჭირს, როცა მტკივა, ვრჩები ობოლი, 
მე ღამღამობით თვალებს უკან ვიფატრავ სხეულს 
და ვუშვებ იმ სულს თავის დროზე შენ რომ ცხოვრობდი... 
მოვიდა თოვლიც, 
შენი ძველი ნაცნობი მოკვდა! 
და ხართ ორივე ჩემში მკაცრად სიცივე და შენ 
ჩემი თავი კი (მითუმეტეს) არა ვარ როცა 
ღმერთის ზურგს უკან ყოველ ღამე ვისერავ მაჯებს 
და გამწირე რომ ჯერ არ გათხრილ საფლავში ვიწვე 
და მარტოობის უფსკრულიდან გადმომახედე 
და უშენობით ჟანგბადიც კი ვერ ავსებს ფილტვებს, 
და რაც წახვედი მიწისფერი მადევს სახეზე... 
და ხარ წარღვნისთვის გაჩენილი პატარა ღელე 
ისე ნაცნობი და უცნობი - როგორც ბიბლია 
მე ვეღარ გიტან, გეფიცები ყველაფრის მერე 
მაგრამ გაშვება? ჯვარს რომ მაცვან არ შემიძლია...!