უცნაურია,
რაც უფრო მარტო ვარ,
მით უფრო არ მყოფნის სიმარტოვე.

რატომ ხდება,
რომ საკუთარ თავთან საუბარს
პირველი ყოველთვის მე ვიწყებ ხოლმე,
ხომ შეიძლება,
ერთხელ თვითონ მოვიდეს და გამომელაპარაკოს,
ზრდილობის გამო მაინც მოვუსმენდი.

თითქოს ჩემი სიგიჟე ასეთია,
რომ ხელებზე ეკლები მაქვს ამოსული
და გაბერილი ბუშტი ისე მიჭირავს,
არ სკდება.

ფსიქიატრიულიდან გამოსულს,
როცა ჯიბეებში ძლიერმოქმედ ფსიქოტროპულ აბებს ვიწყობდი,
არასდროს მქონია ის განცდა,
რომ ჯიბეები ვარსკვლავებით მაქვს სავსე.,
პირიქით თავს ნაღმზე შემდგარივით ვგრძნობდი
და მიუხედავად იმისა, ისინი მჭირდებოდა თუ არა,
პირველივე ნაგვის ურნაში ვყრიდი.

ჩემი ფსიქიატრი კარგი ქალია,
ის სულაც არ ჰგავს მედდა რეტჩედს,
მაგრამ ვინ იცის,
აქ ჯერ არავინ გადაფრენილა გუგულის ბუდეზე.

დღეს ისე წავყევი გზას, როგორც ძილს
და უცხო ქუჩაზე გამომეღვიძა,
თუმცა იმ ნამდვილი ძილისგან განსვავებით,
აქ უკან დაბრუნება შემეძლო,
სიზმარივით მახსოვს მხოლოდ ის, როგორ ველოდი წვიმას,
ის კი საყვარელი ქალივით იგვიანებდა,
რაღაც მტკიოდა, მაგრამ არც მისი დამალვა შემეძლო
და არც გამოხატვა,
იმათ მსგავსად, ვისაც არ ახსოვს, რომ ცოცხალია,
მაგრამ გრძნობს, როგორ საშინლად კვდება.

მერამდენედ ვიმეორებ გულში,
საბოლოოდ, უმისამართო სიარულიც დაგღლის,
რადგან შენთვის მანძილი იზომება იმით,
რამდენსაც გაკვალავ და არა ისე გაკვალულზე რამდენს გაივლი,
შემდეგ სხვაგვარი გზა მიგიზიდავს,
ნაბიჯების და ფიქრის გარეშე,
მოგინდება დაეყუდო, ადგილიდან აღარ გაინძრე
და ტერფები ლოცვით დაგისკდეს,
ქუსლებმა ამოიღონ ხმა.

როცა ვლოცულობ,
ღმერთს ყოველთვის ვთხოვ მიტევებას, ცოდვათა ჩემთა
და მერე ათას სისულელეს, კეთილი გულის სურვილებით,
მაგრამ ღმერთს თუ რამე ვთხოვე, განა ყველაფერი ვილოცე,
თუნდაც, ღმერთისთვის ერთი ღერი სიგარეტიც კი მითხოვია.
ღმერთს ყოველთვის ესმის ჩვენი,
ეს ჩვენ ვერაფრით გავუგეთ მას.

რა იქნებოდა,
ისე გულწრფელად ვლოცულობდე,
როგორც ვოცნებობ
და ისე ჩუმად ვოცნებობდე,
როგორც ვლოცულობ.

განა ყველაფერს შევეხე, რასაც მივწვდი,
განა ყველაფერი ჩემკენ მოვზიდე, რასაც შევეხე,
განა ყველაფერი დავიტოვე, რაც დავისაკუთრე.
უბრალოდ, ხეების განუყრელ ნაწილად,
თანდაყოლილ ფოთლებზე და ტოტებზე მეტად,
ყოველთვის ჩიტები მიმაჩნდა.

ადამიანებივით მოდიან და მიდიან ლექსები,
ოცნებებივით იბადებიან და კვდებიან,
ღამესაც შეუძლია მიგატოვოს,
ყველაზე საჭირო ადგილას.

დრო უფრო სწრაფდება,
შენი პაუზის მოლოდინში.

რამდენი დღეა რაც განზე დგახარ,
რაც მიატოვე ეს მომაკვდავი ფორიაქი,
საყოველთაო სისულელე,
რამდენი დღეა რაც სიცოცხლეზე დროებითი ხარ,
შენ დაბრუნდები,
მაგრამ არა მათთვის, ვინც ახალ შედევრს ელოდება,
შენ დაბრუნდები შედევრების მისატოვებლად
და ფეხებზე გკიდია, მერამდენე აღიარებას დაგახვედრებენ.

არა და საკმარისი ძალა გქონდა თავი მოგეკლა,
საკმარისი გამბედაობა თავს მოეკალი,
შენ კი ადექი და სისხლი ისევ მკვდარს გადაუსხი,
ვერ ეგუება მოკვდავის სიცოცხლე უკვდავის ქმედებებს.

შენი ცხოვრება გიჟის სიცილია,
არ შეიძლება ვინმემ გაგიგოს.

უყურებ ასფალტს, რომელსაც ღრუბელს ამსგავსებ,
და გული გწყდება, მართლა ღრუბელი რომ არ არის,
რადგან მის ქვეშიდან ვეღარასდროს გამოაღწევენ ბალახები,
როგორც ღღუბლებიდან მზის სხივები.

როგორი მძიმეა ცა, როცა არ ოცნებობ.

ჰო,
ერთხელ ისიც მომივიდა აზრად
სახე მზისთვის მიმეშვირა,
ისე ძვრებიან სინათლის სხივები
ჩემი თვალების გუგებში,
როგორც ნემსის ყუნწში ძაფი,
ვუყურებ ცას და გახეულ ადგილებს ვკერავ.

შეუძლებელია გაიგო,
მავთულზე გულუბრყვილოდ მჯომ ჩიტს
როცა თოფს უმიზნებენ,
რატომ არ აფრთხობს ღმერთი,
ის ხომ თვითონ ვერაფერს ხვდება,
მაგრამ იქნებ დაფრთხობაში არ არის მისი გადარჩენა,
ვინ იცის,
უბრალოდ, მისი სიკვდილი არასოდეს არ იქნება ღმერთის ბრალი.

მე ვუშვებ ჩემს ხმას ვარსკვლავების მიმართულებით,
ახლა ამის დრო არ არის,
არასდროს არის იმის დრო,
რაც მინდა, მაგრამ ვაკეთებ.

ყოველთვის სხვებზე მეტს ვკარგავ,
რადგან არაფერი მაქვს დასაკარგი.

ხშირად მჭერია სხვისი ხელი,
მაგრამ ყველაფერს მაშინ მივხვდი,
როცა ჩემი ხელი დაიჭირა სხვამ.

ხდება,
რომ მიწას შორდები
და ცისკენ ვერ მიდიხარ,
ამ დროს საშინელებაა იოცნებო.

მე თავი დავანებე ყველაფერს
და ვცადე,
არანორმალური ძალით გამეგრძელბინა სიცოცხლე,
არ გამომივიდა.

შეუძლებელია იმან დაგღალოს რაც გიყვარს,
სიყვარულმა არ იცის დაღლა,
მაგრამ არც გასვენებს.

ადამიანში უნდა იყოს,
რაღაც ისეთი უფლის გზებივით ამოუცნობი,
სხვაგვარად ყოფნა მე უბრალოდ არ შემიძლია.

ნეტა ჰაერის მიტანა
წყალივით შეგვეძლოს ერთმანეთისთვის.