შუადღე მშვიდობის, სტუმარო!
ხუთშ, 28 მარ 2024, 6:16 PM
Geo|Eng
ავტორიზაციის ფორმა

ერთხელაც
ერთხელაც, 
გავიქცევი ყველა ნაცნობი თუ საყვარელი ადგილიდან,
გავეცლები ყველა მეგობარსა და ახლობელს,
საკუთარ თავსაც კი მივატოვებ,
მოვძებნი ვინმე სრულიად უცხოს,
რომლისგანაც სულერთი იქნება
შევუყვარდები თუ შემიძულებს,
მაპატიებს თუ არ მაპატიებს,
განმიკითხავს თუ ისეთს მიმიღებს როგორიც ვარ,
რომელსაც მხოლოდ იმას ვთხოვ, 
რომ მომისმინოს
და მოვუყვები მთელ ჩემს ცხოვრებას,
სულს ცოდვებისა და საიდუმლოებებისგან დავცლი,
იმ იმედით, რომ ისე შევმსუბუქდე,
მიწას მოვწყდე და ცისკენ წავიდე.
უცნაურია

უცნაურია,
რაც უფრო მარტო ვარ,
მით უფრო არ მყოფნის სიმარტოვე.

რატომ ხდება,
რომ საკუთარ თავთან საუბარს
პირველი ყოველთვის მე ვიწყებ ხოლმე,
ხომ შეიძლება,
ერთხელ თვითონ მოვიდეს და გამომელაპარაკოს,
ზრდილობის გამო მაინც მოვუსმენდი.

თითქოს ჩემი სიგიჟე ასეთია,
რომ ხელებზე ეკლები მაქვს ამოსული
და გაბერილი ბუშტი ისე მიჭირავს,
არ სკდება.

ნუ მთხოვ გავიზარდო..
ნუ მთხოვ გავიზარდო..მე ხომ პატარა ვარ..
ჩემი ოცნებები ჯერ სულმთლად წრფელია..
ნუ მთხოვ გავიზარდო თორემ გეფიცები
ჯერ ისევ ისეთი გაბუტვა მჩვევია..
ისევ შემიძლია ფიქრები წაგართვა,
ბავშვურად უბრალოდ გითხრა რომ ჩემია,
ნუ ცდილობ შემცვალო,ნუ ცდილობ გამზარდო,
მაცადე ბავშვობა..ასე მირჩევნია..
ბავშვურად ცალ ფეხზე ხტუნვა და თამაში
ვარსკვლავთა დათვლა და არჩევა მჩვევია,
მიყვარს ყვავილების ნაწნავში ჩაბნევა
თავი რომ პრინცესად წარმომიდგენია..
Forever☚ Forever☚ ლექსები 733 04 მაი 2019 0
გულიდან სისხლის წვეთები

ყოველ ღამეს მოაქვს ფიქრი სიკვდილზე და სიშორეზე... და მეშინია...
ვფიქრობ: მოვა წამი, როცა არ ვიქნები ცოცხალი. მაინც მჯერა უკვდავების.
მე პოეზიამ მაგრძნობინა, რომ სადღაც შორს არსებობს უკვდავების ცისფერი მხარე, სადაც დაფრინავს ჩემი მწუხარე სული.
ქარიშხლიანი ღამეა და მინდა ვიყო სხვაგან.
პოეზიამ იცის უეცარი სიხარული,
რომელიც უდრის გაფრენას..

Anastasion Anastasion ლექსები 522 03 მაი 2019 0
განა ყველაფერს შევეხე, რასაც მივწვდი...
განა ყველაფერს შევეხე, რასაც მივწვდი,
განა ყველაფერი ჩემკენ მოვზიდე, რასაც შევეხე,
განა ყველაფერი დავიტოვე, რაც დავისაკუთრე.
უბრალოდ, ხეების განუყრელ ნაწილად,
თანდაყოლილ ფოთლებზე და ტოტებზე მეტად,
ყოველთვის ჩიტები მიმაჩნდა.

ადამიანებივით მოდიან და მიდიან ლექსები,
ოცნებებივით იბადებიან და კვდებიან,
ღამესაც შეუძლია მიგატოვოს,
ყველაზე საჭირო ადგილას.
გაუგზავნელი წერილი
მომიტევეთ, მომიტევეთ ქალბატონო.
მომიტევეთ თუკი მახსოვს თქვენი თმები,
მომიტევეთ თუკი ისევ დამესიზმრეთ,
დამიჯერეთ, ყველა წმინდანს გეფიცებით,
დაგივიწყებთ, მეც ოდესმე დაგივიწყებთ.
რაც კი დარჩა უთქმელი და სამახსოვრო,
ეხლა მინდა გაგიმხილოთ მშვიდი დარდით,
ბროწეული რომ გაყავით სანახევროდ,
აი, სწორედ, სწორედ მაშინ შემიყვარდით.
ისევ თქვენ გწერთ ქალბატონო, მომაგონდით,
უცნაური მწუხარებით, მკრთალად, მღვრიედ,
გახსოვთ ის დრო, ყველაფერს რომ მპატიობდით,
ეხლა კიდევ, ეს წერილიც მაპატიეთ.
აღარ მიყვარხარ..
გეტყვი, დამთავრდა, აღარ მიყვარხარ,
ქარმა წაიღო ის გრძნობა ძველი,
შენ რომ გიყურებ, ფიქრით სხვაგან ვარ,
მერე წავალ და არაფერს გეტყვი.
გაივლის დრო და მოვა ზამთარი,
დარდი ფიფქებად დაიწყებს თოვას,
რომ შემცივდება, დაბერავს ქარი,
ჩემს გასათბობად არავინ მოვა...
ხმადაბლა ისევ რომ ამღერდება
"ვერხვის ფოთოლთა თეთრი ლაშქარი",
შენი თვალები გამახსენდება
და ისევ ისე დაბერავს ქარი.
Anastasion Anastasion ლექსები 665 09 აპრ 2019 1