და მე დავრჩები, როგორც შორი, გაღმა ნაპირი,
გამიჭირდება,
გეფიცები, თანაც ძალიან,
მაგრამ არაფერს გაგრძნობინებ, როგორც დაგპირდი...
აქეთ ზამთარი შემოდგომის გარეშე დადგა
და არაფერი, სიცივეა გარეთ, შიგნით და
მე ყველაფერი გაპატიე სიმშვიდის გარდა
რადგან ასეა, არ უხდება წასვლას სიმშვიდე.
წახვედი, თითქოს მიაბიჯებ რაც დაგრჩა ღონე,
მე დავრჩი მარტო, სულ მარტო და შენია ბრალი..
"რა შტერიო - დააბრალა ძმას..
დავთვერიო - დააბრალა სმას...
მეხვევაო - დააბრალა ქალს...
ვერ ხვდებაო - დააბრალა ხალხს...
დავიწვიო - დააბრალა მზეს...
რა ბილწიო - დააბრალა ზმნებს...
შევბერდიო - დააბრალა ცრემლს...
ვერ შეკრა და დააბრალა წრეს..."
როცა ხვდები რომ არავის ჭირდები.
როცა ოცნებით ანათებ ღამეს.
როცა შენ ტკივილს უყვები მთვარეს.
როცა დამპალი პოეტი რჩები,
მაშინ ხვდები რომ უბრალოდ კვდები
როდესაც ირგვლივ ვერავინ გამჩნევს..
ადამიანში სულს ხედავდე
საკუთარ თავს ვნებებში მალავდე
სიყვარულისგან გიჟსაც რომ დამსგავსდე,
გულიდან სითბოს არ უნდა ხატავდე
ვერ დაგიფასებს ვერავინ ამაგს
სითბოს, სიყვარულს გულიდან ნანახს,
ავდრიან ამინდში მარტოს რომ გაგიშვებს
მიხვდები დანაკარგს ჩათხრობილ სხეულში..
იასამნისფერ ფანქრებზე კვალი დარჩება ქაღალდის
იასამნისფრად დაგიცდი, ოღონდ არ მკითხო სადამდის
იასამნისფრად შეამჩნევ, იმედი რომ არ გადამდის
იასამნისფრად გადავწერ, მაგრამ ამ ფიქრებს რა დათვლის?!
იასამნისფრად მოგითხრობ, შესახებ რაღაც ამბავის...
გაბედე რა შენ კიდე, ან რას გადამეკიდე?
თითქოს სადმე მეპოვნე ან და სადმე მეყიდე
ვითომ ჩემთვის არსებობ ანდა ჩემზე ზრუნავდე
თითქოს ცხრა მზის გარშემო მხოლოდ ჩემსთვის ბრუნავდე
მიდი ბარემ მოახჩვე ამოხეთქე ნაღველი,
თორემ ათას წელიწადს არხარ შენ სხვის მნახველი.
რას ვიფიქრებდი, არ დამინდობდა შენი ქალური შურისძიება
და თუ გიყვარდი როდია ჭორი,ან ქარაგმულად თქმული იგავი,
მიუწვდომელი და ძალზე შორი,შენს თვალში დიდი ვინმე ვიყავი...