შუადღე მშვიდობის, სტუმარო!
ხუთშ, 28 მარ 2024, 1:21 PM
Geo|Eng
ავტორიზაციის ფორმა

”მზად ხარ ყველაფერი თავიდან დავიწყოთ?”

-ლიზა მე წავალ!
-რა გეჩქარება დარჩი-მითხრა ლიზამ!
-არა იყოს გოგო უკვე გვიანია
-კარგი დამირეკე მერე!
ქუჩაში გავედი და ტაქსის გაჩერებაზე დავდექი, ძალიან შემცივდა და ჩანთიდან ჩაკუჭული ჟაკეტი ამოვიღე და ჩავიცვი, ტაქსი ჩემს თვალწინ გაჩერდა, შიგნით ჩავჯექი და დამთბა.
-უკაცრავად აღმაშენებლის გამზირზე გამიჩერეთ
პასუხი არც გაუცია და როცა გამზირზე მივედით მანქანა გააჩერა. ჩანთიდან 5 ლარიანი ამოვიღე და მძღოლს მივეცი, კარგად დავაკვირდი, უჟმური ბიჭი იყო, მისი სახე არაფერს გეტყოდა, სახლში მივედი და ჩუმად შევედი ჩემს ოთახში, დაღლილს ცხელი შხაპი მესიამოვნა. მაშინვე დავწექი.
დილით 10 ის ნახევარზე ავდექი და ტანსაცმელი ჩავიცვი, დღეს კვირა იყო, გამიხარდა კოლეჯში არ ვიყავი წასასვლელი და აუჩქარებლად ვისაუზმებდი, ოთახიდან გავედი, ყველა საუზმობდა, ჩემი ცარიელი სკამი მე შევავსე, დედაჩემმა სამზარეულოდან გამომძახა:ლანა! დღეს სადმე მიდიხარ? გამიკვირდა რატომ მეკითხება თქო და ფიქრში დასმული კითხვა გავიმეორე:რატომ მეკითხები დე? რატომ და სახლში უნდა იყო, შენი დის დაქალი მოდის და დახმარება სჭირდებათ! დახმარება?!-გავიფიქრე, რა დახმარება? მათემატიკაში!
-ოოო ეგ კიდე უკვე 10 კლასშია და მე მთხოვს ყველაფერს
-რა იყო შენი დაა რამოხდა?
-არც არაფერი დავეხმარები და სუფრიდან ავდექი.
წვიმა დაიწყო, მიყვარს წვიმაში ხეტიალი, თან მარტო, ამიტომ გადავწყვიტე გამესეირნა, წვიმაში ჩემი იმიჯი მაქ, ე.წ ”წვიმის სამოსი”, ანუ თმები გავიშალე, შავი მუხლებზე გადახეული ჯინსი ჩავიცვი და მაისური, დედას ვუთხარი რომ მალე მოვიდოდი სანამ ჩემი და დაბრუნდებოდა. სპორტული ჟაკეტი კი როგორც ყოველთვის ჩანთაში ჩავაგდე. ”ჩემს პარკში” წავედი, იქ მხოლოდ წვიმიან დღეს მივდივარ, როცა პარკში ჩემს გარდა არავინაა, ვზივარ შია გზაზე და ბუნების ყურებით ვტკბები, აქ მაშინაც მოვდივარ, როცა ცუდ ხასიათზე ვარ. დავდივარ ბევრს დავდივარ, უცებ ხმა გავიგონე:ბამბის ნაყინი! ბამბის ნაყინი! საპირისპიროდ გავიხედე, შუა ხნის ქალი დავინახე და დავუძახე:რა ღირს? 1 ლარი-მოღუშულად მიპასუხა, მისკენ წავედი, თითქოს ერთი სული მქონდა ახლოდან როდის ვნახავდი, უცნაურია. საფულიდან 1 ლარი ამოვიღე და ქალს ვარდისფერი ბამბის ნაყინი გამოვართვი, გამოვბრუნდი, თუმცა მომაძახა:ამ წვიმაში აქ რა გინდა? სწორედ წვიმაში უნდა მოხვიდე აქ. თორე ვერ ისიამოვნებ-ვუპასუხე. დამეთანხმა და გაბრუნდა. საქანელაზე დავჯექი, ალბათ იტყვით 17 წლის საქანელაზე ვის გაუგიაო? მაგამ თქვენ წარმოიდგინეთ ახლა უფრო ბედნიერებას მგვრის ვიდრე ბავშვობაში იყო. მერე ჩემი და გამახსენდა და სახლში დავბრუნდი. ”2 საათი და 30 წუთი” ვინმე ხომ არ გაიცანი-მითხრა დედამ. პასუხი არ გამიცია, ჩემი დის ოთახში წავედი. კარები ფრთხილად შევაღე, 2 გოგონა მომხვდა თვალში.
-აბა რა გინდათ გოგოებო?
-ჩვენ რა შენს დას უნდა-სიცილით მითხრა ბელამ.
-ხო რა ლანა, მათემატიკა დამიწერე!
-აჰა რა ვერ გაიგე-მერამდენედ მთხოვ დახმარებას, ხომ აგიხსენი, ვერ გაიგე?
-გავიგე მარა...
-ანუ ვერ გაიგე ხო?
-ხო...
-Okay დამელოდე!

...
სახელი: ...
ჯგუფი: ...
სტატუსი: ...
თარიღი: 21 ოქტ 2015,8:21 PM
ნახვები: 1183
კატეგორია: ისტორიები
კომენტარები: 0
Banner Place
კომენტარის დამატება