"ფეხი მოაჯირზე შედგა,ტანი შეიმაგრა და წელში გასწორდა.თვალები დახუჭა რომ მეტად შეეგრძნო ზამთრის სუსხი.ჰაერი ღრმად შეისუნთქა,იმდენად ღრმად რომ ლამის ფილტვები დაუსკდა.ხელები გაშალა.ცრემლები მოდიოდა და გულამოსკვნით ტიროდა.ეს წუთები შეიგრძნო.ყურებში ჩესმოდა მდინარის ხმაურიანი დინების ხმა.სადღაც გზის ბოლოდან სატვირთოს ჯაყჯაყი,ხეების შრიალი და ეს ყოველივე სიცილად ეჩვენებოდა.გულ-მკერძე კი მდინარეს წამოყოლილი ცივი ჰაერი ეჯახებოდა.ისე გადაეშვა ამ უსასრულობაში რომ ნაბიჯის გადადგმაც მოუნდა,მარჯვენა ფეხი წინ გადადგა და ჰაერზე გაიარა...მოწყვეტით დაეშვა ქვევით.სატვირთო უკვე ქუჩის ბოლოში აღარ იყო,ახლა სწორედ ის ადგილი გაიარა სადაც წამისწინ მოაჯირიდან გოგონა გადახტა.მის ხმაურში მაინც შესამჩნევად გაისმა წყლის ტყლაშუნი.ლოდივით ჩავარდა შიგ და ზემოდ აღარც ამოსულა"...
სწორედ ამ დროს მან თვალები გაახილა...ოფლში ცურავდა,ინსტიქტურად ხელი გვერძე გადასწია და საოცარი ოსტატობით აანთო სინათლე.საწოლზე წამოიმართა ზეწარი სახეზე აიფარა და ოფლი ზედ შეაწმინდა.“ისევ იგივე“ წაიბუტბუტა და უკან გადაწვა. კარზე ზარის ხმა გაისმა,თვალები ჭყიტა,ზეწარი სახიდან მოიშორა კედელზე დაკიდებულ საათს შეავლო თვალი, შვიდის ნახევარი იყო.
-ამ დილით ვის მოვენატრე?-ზანტად წამოდგა საწოლიდან,ხალათი მოიხურა,ქამრით ლამაზად გაიბანტა,ფეხი ფაცუჩებში გაუყარა და ოთახიდან გავიდა.გზადაგზა ოთახებში სინათლეს ანთებდა.კარები გააღო და წამიერად სახეზე გაკვირვებამ,მოულოდნელობამ და დიდმა სიხარულმა გადაუარა.
- ძვირფასო!-შეკივლა და უცებვე კისერზე ჩამოეკიდა.კარს უკან მდგომმა ხელები წელზე შემოხვია და გულში ჩაიკრა.
-ესე ადრიანად არ გელოდი,შენ ხომ მითხარი სამდღეშ ჩამოვალო,უკვე გავიდა?
-გეწყინა რომ ჩამოვედი?
-არა,უბრალოდ გამიკვირდა.
-სახლში არ შემომიშვებ? -გახარებულმა კისერში აკოცა და უკან დაიხია,ანიშნა შემოდიო,მან კიდევ ჩემოდანს ხელი მოკიდა და სახლში შევიდა.კარები მიხურა და ღრმად ჩაისუნთქა.
-როგორ მენატრებოდა ჩემი სახლი.
-მე არ მოგენატრე?-
-შეიძლება შენ ვინმეს არ მოენატრო?
-რატომ არ მითხარი რომ მოდიოდი,აეროპორტში დაგხვდებოდი.
-მინდოდა სიუპრიზი მომეწყო და სახლში ჩუმად შემოვპარულიყავი,ისე რომ არ გამეღვიძებინე,მაგრამ გასაღები სადღაც დავკარგე.- უკმაყოფილოდ ამოიხვნეშა.
-რა მნიშვნელობა აქვს,საკეტი მაინც გამოცვლილი მაქვს.
-გამოცვლილი?
-ხო,ვიღაცამ საკეტი გატეხა.
-რამე ხომარ დაგიშავეს?როდის მოხდა ეგ ამბავი,მე რატომ არ მითხარი?
-არა ყველაფერი რიგზეა,არ მინდოდა გენერვიულა.
-პოლიციას შეატყობინე?როდისმოხდა?
-ორი კვირის უკან,არაფერი წაუღიათ,ნუ ღელავ.
-მთავარია შენ ხომ კარგად ხარ.- ჩაეხუტა და მისი თმის სურნელი შეიგრძნო.
-გშია?
-არა ,ეხლა მხოლოდ დაძინება მინდა.
-ქურთუკი მომეცი დავკიდებ.-ისიც უპასუხოდ დამორჩილდა,ქურთუკი გაიძრო და ბავშვის ოთახში შევიდა.
-დედაჩემთან არის.- დაუძახა მისაღები ოთახიდან.
-როდის წაიყვანა?
-ორი დღის წინ.- ამოიხვნეშა და კარები გამოხურა,საძინებელში შევიდა,ფეხსაცმელები გაიძრო და კუთხეში მიყარა,საწოლზე მკვდარივით დაეცა.
-ისაბელ!დაურეკე დედაშენს და დღეს მოიყვანოს უთხარი!-დაუძახა დაღლილი ხმით.
ისაბელი ოთახში შემოვიდა. გვერდით მიუწვა.
-ჩვენხომარ წავსულიყავით?
-არა!-გადაჭრით უთხრა პასუხი.ისაბელმა ფეხსაცმელს მოკრა თვალი.
-ამ უწესრიგობას ვერ გადაეჩვიე ხომ?-ფეხზე წამოდგა და ფეხსაცმელები აიღო ოთახიდან გაიტანა,მერე აბუზრუნებული დაბრუნდა უკან.
-გაიძვრე და ისე დაწექი.
-შენკიდე სულ ეგრე უნდა მტუქსო პატარა ბავშვივით ხო?
-პატარა ბავშვი ხარ და მიტომ.-მისკენ გადაიხარა პერანგის ღილები შეუხსნა,ძალდაძალ გახადა ტანზე.-შარვალიც გაიძვრე გავრეცხავ.
-ოოხ...ეხლახანს მოვედი და უკვე სული გამაძრო,ოხ ლაშა,ლაშა ვის ხელში ხარ.-გულმოსულმა გაიძო შარვალი და იმის ნაცვლად რომ დაწოლილიყო ისაბელის სახეზე ამოიკითხა ახლა რასაც ეტყოდა.
-მომიმზადე ნივთები მე მანამ შხაპს მივიღებ.-ისაბელმა გაიღიმა,ამაზე ლაშასაც გაეღიმა,ისაბელს ლოყაზე აკოცა და სააბაზანოში გავიდა.ისაბელმა კი ყველაფერი მოუწესრიგა და საწოლზე დაუწყო.გასარეცხები სარეცხის მანქანაში შეაწყო და დასარეცხად ჩართო.ჯერ ისევ ბნელოდა.ფანჯრიდან გაიხედა და თეთრი ფანტელები დაინახა.
-გათოვდა,როგორ მინდოდა ამ წელს თოვლს შენთან ერთად შევხვედროდი.-ხმამაღლა დაიძახა რომ ლაშასაც გაეგონა,მაგრამ ის უკვე მოწესრიგებული იყო და ისაბელის უკან იდგა,ხელები წელზე მოხვია და ყურთან აკოცა.
-მეც!
-კიდევ არ გშია?კვერცხს შეგიწვავ.
-არა,წამოდი დავწვეთ.
-რადროს დაწოლაა,სადაცაა რვა საათი შესრულდება,მეც უნდა მოვწესრიგდე და სამსახურში წავიდე.
-უფფფ!-ამოიხვნეშა და უკან დაიხია. ისაბელმა ფარდა გადასწია,სამზარეულოში გავიდა მაცივრიდან კვერცხი გამოიღო,გატეხა და ათქვიფა, ქურაზე ტაფა დაადგა და ზეთი დაასხა.მერე კვერცხი დაახალა და თავზე დაახურა.მაცივარი გამოაღო და კარგახანი უყურა,მერე ისევ მიკეტა.
-დარწმუნებული ვარ ცარიელია.-გაიღიმა ლაშამ.
-არა,შეცდი.უბრალოდ ვადა აქვს გასული!-ახლა ისაბელმაც გაიცინა!
-როდის უნდა ისწავლო საჭმელების კეთება?
-როცა ძალიან მომშივდება.
-ერთი თვის უკან რგორ დაგტოვე და ეხლა როგორ დამხვდი.რა არის ეგ?ისევ სწრაფი მომზადების კერძებს ყიდულობდი ხომ?
-რა ვქნა საყარელო,სახლში გვიან მოვდივარ,ადრე მივდივარ და არ მცალია.თანაც ეგ ყველაზე ადვილია.
-მერე ბავშვი?
-დედაჩემი იყო ჩემთან.
-ერთი თვე?-შეიცხადა.
-ხო,მასაც საქმე ჰქონდა ქალაქში და ჩემთან დავტოვე,თან ბავშვსაც უვლიდა.
-ის მაინც აკეთებს კარგ საჭმელებს,რამ დაგასუსტა ესე?-ისაბელმა დაბნეული მზერა მიაპყრო ლაშას.
-ხომ გითხარი გვიან მოვდივარ მეთქი,ჭამისთვის დრო არ მრჩება.
-ასე არ შეიძლება.მე შენი ქმარი ვარ და შენზე ზრუნვა მევალება ამიტომ,დღეიდან მე დამემორჩილები.
-კვერცხი დამეწვა,ჯანდაბა!-ქურა გათიშა და კვერცხი თეფშზე გადმოიღო. ლაშა საწყალი სახით უყურებდა დაბრაწულ კვერცხს.“ამას რა მაჭმევსო“გაიფიქრა მაგრამ რა გზა ჰქონდა ერთადერთ მეუღლეს ხომარ აწყენინებდა.მაგიდასთან დაჯდა,ისაბელმა მაგიდა თავისებურად გაუწყო და ოთახიდან გასვლა დააპირა.
-სად მიხვალ,ცოტახანი გვერდით მაინც დამიჯექი,მინდა გიყურო!
-ძვირფასო შხაპი უნდა მივიღო,სულ მთლად სველი ვარ.
-რატომ?
-ცუდი სიზმარი ვნახე,ეს დღეებია ერთსადა იმავე სიზმარს ვხედავ,მერე კი ოფლში გაწურულს მეღვიძება.
-ექიმთან ხომარ მივიდეთ?
-ცუდ სიზმრებს ვნახულობ და მიშველეთქო თუ რა ვუთხრა?
-ნუ დამცინი.
-კარგი საყვარელო,მოვწესრიგდები.-ლოყაზე აკოცა და სააბაზანოში შევიდა.ლაშა ზანტად ჭამდა მარილის მიცემა ისევ დაავიწყდა რა გაეწყობოდა უნდა ეჭამა რომ ისაბელისთვის არ ეწყენინებინა,მისი სიყვარულით თითქოსდა დიდი სიამოვნებით ჭამდა,ყოველ ლუკმას კი წყალს აყოლებდა.იმდენად ნელა ჭამდა რომ ისაბელმა მოასწრო მოწესრიგება,უკვე ჩაცმული გამოვიდაოთახიდან თმა შეიკრა და ლაშას გაღიმებული სახით გახედა. ის ფეხზე წამოდგა,პირი მოიწმინდა,ხელები გადაიბანა და ისაბელთან მივიდა სარფიანი შემოთავაზებით.
-იქნებ დღეს არ წახვიდე?გარეთ თოვს,ცივა.მარტომ აქ რა უნდა ვაკეთო,არც ბავშვია სახლში,არც შენ შემიცოდე.
-მაპატიე საყვარელო მაგრამ არ შემიძლია უნდა წავიდე.
-ვერ გადაგარწმუნებ?
-ხომიცი რომ ვერა?
-კარგი რა გაეწყობა,დამელოდე და მეც წამოვალ სამსახურსი მიგიყვან და მერე ბავშვის წამოსაყვანად წავალ.
-არა,არმინდა მიყვანა,პირდაპირ დედაჩემთან წადი.-ლაშას გაუკვირდა,მაგრამ არაფერი არ უთხრა,საეჭვოდ მოეჩვენა მისი ეს საქციელი.
-დარწმუნებული ხარ?
-სავსებით.მე წავედი.-აკოცა ჯერ სარეცხის მანქანასთან მივიდა გამორთო და კარებისკენ წავიდა ქურუკი მოიცვა,ხელჩანთა აიღო უკან მოიხედა
-გასაღები შენ წაიღე,მე მეორეც მაქვს.-გარეთ გავიდა და კარები მიიხურა.ლაშამ ვერ მოითმინა და ის გააკეთა რაც აქამდე არასდროს გაუკეთებია,ისაბელს უკან გაყვა.ნახევარი საათი სდია უკან,ხელები უცახცახებდა ლამის ავარია გააკეთა,უკვე იცოდა რომ ის სამსახურში არ მიდიოდა.ისაბელმა მანქანა ერთ-ერთ კაფესთან გააჩერა ,მანქანიდან გადმოვიდა და კაფეში შევიდა,ლაშაც უკან გაჰყვა.შიგნით შევიდა და თვალებით ისაბელს დაუწყო ძებნა დაინახა ვიღაცას როგორ მიესალმა,ხელი ჩმოართვა და მაგიდას მიუსხდნენ,იმ ადამიანის სახე ვერ დაინახა,მხოლოდ განიერი მხრები და შავი ქუდი ჩანდა რომელზეც თოვლის ფიფქები მარგალიტებივით ამჩნდა,მათგან მოშორებით მაგიდასთან დაჯდა და უყურებდა თუ როგორ საუბრობდნენ შეუჩერებლად,მერე ისაბელს სახეზე ცვლილება დაეტყო,როცა უცნობმა კონვერტიდან ფურცელი ამოიღო,ისაბელი ინსტიქტურად ფეხზე წამოდგა უცნობიც ადგა,მის დამშვიდებას შეეცადა,როგორ უნდოდა გაგო რას საუბრობდნენ მაგრამ ოდნავ მაღალ ხმაზე საახალწლო მუსიკა იყო ჩართული და ამას ხალის ფუსფუსიც ემატებოდა.ლაშამ დაინახა თუ როგორ მოხვია ისაბელს მისთვის უცხო მამაკაცმა ხელი გულში ჩაიკრა ატირებული ისაბელი.ლაშა გონს ვერ მოეგო,ვერ გაიგო რა აჯობებდა მისულიყო თუ დაეცადა?ვერ იჯერებდა ისაბელის ღალატის ამბავს.ის კიდევ ტიროდა ,ცახცახებდა და უცხო მამაკაცი ამშვიდებდა,შეციებული ადამიანივით ცახცახებდა.ლაშამ მობილური ამოიღო ისაბელს დაურეკა,ზარის ხმაზე ისაბელი შეკრთა ჩანთიდან მობილური ამოიღო ნომერს დახედა,იმ უცხო კაცს შეხედა რომელმაც რაღც კითხა,მის პასუხად კი ისაბელმა თავი შესამჩნევად გააქნია,ცრემლები მოიწმინდა ღრმად ჩაისუნთქა და მშვიდი ხმით უპასუხა,მაგრამ ლაშას ხმაზევე ეტყობოდა მშვიდად არ იყო,კაფიდან გამოვიდა თან ისაბელს ესაუბრენოდა.
-გისმენ საყვარელო!-ამ სიტყვებმა გააბრაზა .
-სად ხარ,მიხვედი სამსახურში?
-კი.
-კი?
-მივედი მეთქი,რა გაგიკვირდა.
-ხომარ გინდა გამოგიარო და ბავშვი ერთად წამოვიყვანოთ დედაშენიდან?
-იცი საყვარელო-ხმა ჩაუწყდა- არ მცალია მერე დაგირეკავ,უფროსი მეძახის,შენ წამოიყვანე პატარა,დღეს ცოტა შემაგვიანდება,ასე რომ უჩემოდ ივახშმეთ,გკოცნი, მიყვარხარ.
-კი მაგრ...-ყურმილი გაუთიშა,უკან შებრუნება უნოდა მაგრამ მანქანაში ჩაჯდა და უკანმოუხედავად წავიდა სახლში.
საღამოს როცა ისაბელი სახლში დაბრუნდა ლაშა ცოტა არ იყოს დამშვიდებული იყო,სასტუმრო ოთახში სავარძელში იჯდა და ისაბელის დაბრუნებას ელოდა...ისიც მოვიდა,ქურთუკი გაიძრო საკიდზე ჩამოკიდა და დედობრივი მზრუნველობით დაუძახა პატარას.
-სალიტაა! მოვედი დედი.-არცისე პატარა არ იყო სალიტა დედის ძახილზე რომ არ გამოქცეულიყო,სამი წელი შეუსრულდებოდა მალე.
-დე ნახე რა მოგიტანა დედიკომ.-ჩანთაში ჩიჩქვნა დაიწყო რომ სალიტასათვის საჩუქარი ამოეღო.
-არ არის სალიტა!-დაუძახა სასტუმრო ოთახიდან ლაშამ.-ისაბელმა ჩანთა ძირს დააგდო,არადა როგორ უნოდა ახლა მისი ნახვა.სასტუმრო ოთახში შევიდა და სავარძელში ჩამჯდარ ლაშას ღიმილით გახედა,ის კიდევ არც გარყეულა.
-მეგონა მოიყვანდი.
-მეც მეგონა.-ისაბელმა გაიკვირვა
-მოხდა რამე?-ლაშამ ეჭვისთვალით შეხედა.
-მეგონა შენ მეტყოდი რა მოხდა.
-ვერგავიგე?
-როგორ ჩაიარა სამუშაო დღემ?-სავარძელიდან წამოდა.
-უკეთესიც შეიძლებოდა,ივახშმე უკვე?.
-არ მშია.შენ ჭამე გადაღლილი იქნები.
-არ მაკოცებ?
-არამგონია გაკლდეს კოცნა.
-ვერ გავიგე რისი თქმა გინდა?
-იქნებ შენ გქონდეს სათქმელი?
-მე არაფერი მაქვს სათქმელი.
-კარგი დრო გატარე კაფეში?
-კაფეში?-სახეზე ალმური მოედო.
-არგინდა თავის მოკატუნება,ძალიან კარგად დავინახე დღეს როგორც წახვედი სამსახურში.
-ლაშა..მე...მე-სიტყვებს ეძებდა რომ მისთვის ეს აეხსნა.
-არგინდა ისაბელ,არა!მეგონა ამაღამ მასთან დარჩებოდი,ამიტომ ნივთები მოგიმზადე.-ჩემოდნებს გახედა რომელიც კარსუკან იდო,ისაბელმა ჩემოდნების დანახვაზე თავი ვეღარ შეიკავა და ცრემლები წამოუვიდა.
-ნუ ტირი,საყვარელო,ის კაცი აქ არ არის რომ დაგამშვიდოს,გულში ჩაგიკრას და ცრემლები მოგწმინოდს.
-უკან გამომყევი?-ძვლივს მოაბა სიტყვებს თავი.-როგორ გაბედე უკან ამდევნებოდი,ჯაშუშივით?
-შენ თვითონ როგორ გაბედე ჩემთვის რქები დაგედგა და ჩემი წასვლისთანავე სხვას გაკიდებოდი?-აუწია ტონს.
-მე არავის გავკიდებივარ, და მითუმეტეს არავისთვის დამიდგამს რქები.
-არგინდა ცინიზმი,ვინიცის რამდენიხანია მატყუებ.ვინიცის.!
-მე არასროს მომიტყუებიხარ და არასროს მიღალატია შენთვის.
-აიღე შენი ნივთები და აქედან წადი.
-ლაშა შენ ყველაფერი არასწორად გაიგე.
-ძალიან კარგადაც გავიგე!
-დამაცადე რომ აგიხსნა.
-წადიი.!-იყვირა- წაეთრიე ჩემი სახლიდან,სალიტასთან მიკაება არც გაბედო!შენ ჩვენთვის მკვდარი ხარ! მკვდარი!
-ლაშა დიდ შეცდომას უშვებ,ნება მომეცი აგიხსნა.
-წადი მეთქი.-ცხოველური ხმით იღრიალა.ამ დროს ბავშვის ოთახიდან ტირილის ხმა მოისმა,ისაბელი შეკრთა.
-აბა არ მომიყვანიაო?-ოთახისკენ წავიდა,ლაშამ ხელი ჩაავლო მკლავში.
-არც გაბედო! არც გაბედო სალიტასთან მიახლოვება,წაეთრიე აქედან და იმ კაცთან გააჩინე შვილი.ეს ჩემია.
-ის ჩემი შვილიცაა.
-შენი ისიქნება იმ კაცთან რომ გააჩენ ახალს.-ისაბელმა თავი ვეღარ მოთოკა
-იქნებ ესეც იმისაა!-ლაშა გაბრაზდა და სახეში გაარტყა ხელი.ისაბელი კედელს მიენარცხა.ორივე რომ მოეგო გონს ერთმანეთს შეცბუნებულები უყურებდნენ.ლაშამ მაშინვე ინანა რომ ისაბელს ხელი გაარტყა,ის კიდევ ატირებული უყურებდა ლაშას,უთქმელად გაერიდა მას და ოთახიდან გავიდა,კარები გააღო და სახლიდან წავიდა.ლაშამ ჩემოდნებს ჩაავლო ხელი გარეთ გაუყარა და მიაძახა:
-აქ აღარასოდეს დაბრუნდე,აღარასოდეს!-კარები მიაჯახუნა და იქვე ჩაიკეცა,ხელი რომ გაარტყა თავი არაკაცი ეგონა,ოთახიდან სალიტას ტირილი ისევ ისმოდა,მასთან მივიდა და ხელში აიყვანა,დააძინა და ისევ საწოლში ჩააწვინა.ვეღარ ისვენებდა ოთახიდან, ოთახში დააბოტებდა.
-რაცარუნდა ჩაედინა ხელი როგორ გავარტყი როგორ?!-ამ დროს მობილურმა დარეკა,ეს მისი მობილური არ იყო,მისაღებში გავიდა და ისაბელის ჩანთა დაინახა გაბრაზებულმა მობილური ამოიღო ეგონა ისაბელი თუ ურეკავდა სხვისგან მობილურის გამო .
-აქარის შენი მობილური მოეთრიე და წაიღე და მერე თვალით აღარ დამენახო!
-უკაცრავად?-გაისმა კაცის ხმა!ლაშა დაიბნა.
-რომელი ხართ?
-ისაბელის ექიმი ვარ.
-ექიმი?-ახლა სულ მთლად დაიბნა.
-რისი ექიმი?ან ასეთ დროს რატომ რეკავთ?
-უკაცრავად თუ შეგაწუხეთ მაგრამ ისაბელს მინდა დაველაპარაკო.
-ისაბელი მოკვდა!
-ახალგაზრდავ ესეთი საუბარი როგორ შეიძლება,დამალაპარაკეთ.
-რა გინდათ მე მითხარით.
-თქვენ ვინ ბრძანდებით მისი?
-ამის დედაც...ამოღერღე რა ჯანდაბა გინდა?-ვეღარ მოთოკა თავი-ეგ მოღალატე სახლიდან გავაგდე,ასე რომ შენი ნერვები არამაქსვ.მითხარი რატომ რეკავ.
-გააგდეთ?ახალგაზრდავ ხვდებით რა ჩაიდინეთ?ეჩხუბეთ?
-თქვენ რა გინდათ ჭკუიდან ამჭრათ?
-ახლა მე მომისმინე შე ყბედო!-იყვირა ექიმმა-იცი რა ჩაიდინე?მომაკვდავი ადამიანი ქუჩაში გააგდე,ასეთ დროს.რამე რომ მოუვიდეს პასუხს ვინ აგებს?
-ვერგავიგე რას ამბობთ?
-რა ვერ გაიგე,ისაბელს სიმსივნე აქვს.კვდება!-ორივე გაჩუმდა.მერე ისევ ექიმმა გააგრძელა,მიხვდა რაშიც იყო საქმე.
-შენ კიდევ გეგონა გიღალატა და სახლიდან გააგდე?მეც არვიფიქრე ეს ყმაწვილი რატომ გვიყურებს ასე დაღინებით თქო?შენიყავი დღეს კაფეში?
-მე ვიყავი_ამოილუღლუღა.
-მაპატიეთ ესეთ გაუგებრობაში რომ გაგხვიეთ მაგრამ ისაბელს სიმსივნე აქვს,დღეს საბოლოო პასუხი მივიღეთ და ანალიზების პასუხის მისაცემად შევხვდი,როგორც სჩანს დაგიმალათ.და აი შედეგიც.
-ო ,ღმერთო.-ძვლივს წარმოსთქვა ეს სიტყვა.-ხომ შეიძლებ...
-ვწუხვარ მაგრამ...უკვე გავუკეთეთ ოპერაცია,გვეგონა მეტასტაზები მეტად აღარ გავრცელდებოდა მაგრამ,დღეს საბოლოოდ დავრწმუნდით რომ არაფერი შველის.
-როდის გაუკეთეთ ოპერაცია მე რატომ არაფერი მითხრა?
-რამოდენიმე კვირის უკან.
-კი მაგრამ ქიმიოთერაპიებიც გაუკეთეთ?
-ყველაფერი გავუკეთეთ რაც საჭირო იყო.
-მერე თმა?
-ვერ შეამჩნიეთ რომ პარიკი აქვს?
-სხვაგან წავიყვან,უცხოეთში გავუკეთებ ოპერაციას.
-დროის ფუჭი ხარჯვაა,ეხლა ისღა დაგრჩენიათ იპოვოთ ისაბელი,სახლში დააბრუნოთ,თუ შეიძლება ამაზე პატიების თხოვნა პატიება სთხოვოთ და დარჩენილი დღეები მშვიდად გაატარებინოთ!ვწუხვარ ახალგაზრდავ.და მაპატიეთ ესეთ გაუგებრობაში რომ მოხვდით მაგრამ ყველაფერი თქვენი სიფიცხის ბრლია.-ყურმილი გაუთიშა და ლაშას ეს სიტყვა“სიმსივნე“ყურებში განმეორებით ჩაესმოდა,ატირდა და სიმწრისგან კედელს ურტყა მუჭები.
-ეს რა გავაკეთე,ეს რა ჩავიდინე,ისაბელ!შენში ეჭვი როგორ შემეპარა,ხელი როგორ დაგარტყი.ჯანდაბასაც წავუღივარ,ღმერთო რატომ ის.რატომ ის და არა მე! ოთახიდან გავიდა და მეზობელს დაუკაკუნა,ცოტახანში კარები გაუღო,ნამძინარები იყო და გაკვირვებული უყურებდა შეშლილ მდგომარეობაში ლაშას,თან უკან ჩემოდნების აკვირდებოდა.
-რა ხდება?
-შეგიძლია ჩემ შვილს ყურადღება მიაქციო? უნდა გავიქცე ოთახშია სძინავს.-ეს უთხრა და ისე რომ პასუხს არ დალოდებია კიბეებზე ჩაირბინა,ცხრასართული ცხრა წამში ჩაირბინდა და გულამოვარნილი ნერვიულად ისობდა თავზე ხელს,აქეთ-იქეთ იყურებოდა,თოვლს უკვე კარგად დაედო და ისაბელის ნაფეხურებიც აჩნდა,სირბილით გაყვა ნაფეხურებს,ხიდს მიუახლოვდა და ქუჩის ბოლოში მოაჯირთან დამდგარი გოგოს ლანდს მოკრა თვალი.
-ისაბელ!-იღრიალა და სწრაფად გაიქცა მისკენ.ლანდში კარგად ჩანდა როგორ შედგა მარჯვენა ფეხი მოაჯირზე,ტანი შეიმაგრა და წელში გასწორდა.თვალები დახუჭა რომ მეტად შეეგრძნო ზამთრის სუხსი.ჰაერი ღრმად შეისუნთქა,იმდენად ღრმად რომ ლამის ფილტვები დაუსკდა.ხელები გაშალა.ცრემლები მოდიოდა და გულამოსკვნით ტიროდა.გაიგონა როგორ მორბოდა მისკენ ღრიალით ბიჭი,გაახსენდა მისი სიზმარი,გამუდმებით ამ მოაჯირს და მდინარეს რომ ხედავდა,მაგრამ რატომ ვერცერთხელ დაინახა მისკენ მომავალი ბიჭი,ლაშას გახედა და ფეხი გადაგდა გადასახტომად,მაგრამ ადგილზე გაშეშდა.
-ისაბელ,არა!მაპატიე ისაბელ,უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ !-სულს ძვლივს ითქვამდა.
-ისაბელ ყველაფერი არასწორად გავიგე,მაპატიე რომ არ მოგისმინე,ეგ არ გააკეთო,გთხოვ,ისაბელ!
-ეს ადრე თუ გვიან მოხდება,უმჯობესია ახლა!ეს ხომ სიზმარში ვნახე,დაე გახდეს რეალობა.!!!თვალიდან ბოლო კურცხალი ჩამოუვარდა,აი ქუჩის ბოლოდან სატვირთოს ჯაყჯაყის ხმაც გაისმა.“უკვე დროა“გაიფიქრა მაგრამ გული წყდებოდა ეს ბიჭი მის სიზმარში არასდროს რომ არ იყო...მაგრამ ახლა უკვე ამ რეალურ სიზმარში ის მისკენ გულამოსკვნით და ატირებული მორბოდა,მის სახელს ყვიროდა და სატვირთოს ხმაურში სიტყვბი აღარც კი ისმოდა,მხოლოდ „მიყვარხარ, ისაბელ!“ეს მოესმა გარკვევით.ფეხი წინ გადადგა და ჰაერზე გაიარა...მოწყვეტით დაეშვა ქვევით.სატვირთო უკვე ქუჩის ბოლოში აღარ იყო,ახლა სწორედ ის ადგილი გაიარა სადაც წამისწინ მოაჯირიდან გოგონა გადახტა.მის ხმაურში მაინც შესამჩნევად გაისმა წყლის ტყლაშუნი.ლოდივით ჩავარდა შიგ და ზემოდ აღარც ამოსულა...!