ყველამ ჩვენ შემოგვხედა, როცა დედაჩემის ხმა გავიგე:ნინა ცოტნეს იცნობ? როგორც იქნა თვალი მოვწყვიტე მის მწვანე თვალებს და ვთქვი:მე და ცოტნე უკვე კურსელები ვართ. მერე ნატას ხმა მომესმა:ნინა ეს ის ახალი ბიჭია რომ მეუბნებოდი დღეს? 
-ხო ის არის (მე)
-ხო კარგი დამთხვევაა, ცოტნე მამას ბიზნეს....აღარ ვაცალე თქმა და ვუთხარი დედას:ვიცი! 
მერე ყველა თავის საქმეს მიუბრუნდა, მეც სასმელი ავიღე და ყველასგან განმარტოებით დავჯექი. მერე ცოტნე მოვიდა და გვერძე მომიჯდა, მე ხმა არ გამიცია. თვითონ სცადა საუბრის წამოწყება:სულ ასეთი ჩაკეტილი რატომ ხარ საკუთარ თავში? მე შევცბი, არ ვიცოდი რა მეთქვა:საიდან მოიტანე რო ჩაკეტილი ვარ? ძლივს ამოვღერღე.
-როგორ არა...ჯერ კიდევ უნივერსიტეტში შეგამჩნიე ეს, ახლა კიდე ცდილობ ყველასგან შორს იყო მარტო შენთვის. (ცოტნე)
-შეილება მაგრამ იქნებ იმიტომ რომ ხალხმრავლობა არ მიყვარს ან უბრალოდ ხმაურში არ მინდა? (მე)
-ხალხმრავლობა და ხმაური რომ გაწუხებდეს არ განმარტოვდებოდი და უბრალოდ ოთახში ახვიდოდი მაგრამ არა შენ ხალხს არიდებ თავს თითქოს რაღაცას უფრთხი, მაინც რას? (ცოტნე) 
ამაზე საშინლად გავბრაზდი, უფრო სწორედ გულზე მომხვდა აი რო იტყვიან ნათქვამი ტოჩკაში გაარტყა )). უბრალოდ ავდექი და მაღლა ავედი ჩემს ოთახში. დავწექი და ფანჯრისკენ გადავბრუნდი, ვაი თუ ვინმე კარებს შემოაღებდა ცრემლებს უცებ მოვიწმენდი. ეს გავიფიქრე და თვალებს შვება მივეცი. ბალიში დასველდა, გაშლილი თმებს ეცემოდა წყლის წვეთები. ისევ მასზე ვფიქრობდი, მეგონა ვერასდროს დავივიწყებდი და მთელი ცხოვრება ასე უნდა მეტანჯა. თითქმის ზაფხული გასული იყო. შემოდგომა მალე დაიწყებოდა, ზამთარი არასდროს მიყვარდა, რატომღაც ჩემ ცხოვრებაში ყოველივე ცუდი ამ დროს იყო მომხდარი მათ შორის მან რომ მიმატოვა!!! ჩემთვის ეს დრო ცივი და უმედობის პერიოდი იყო, ამ დროს არაფერი კარგი ხდებოდა, მიუხედავად იმისა რომ არც სხვა დროს ეს მაინც უარესი იყო. ფიქრებმა გამიტაცა, ერთ წერტილს მივაშტერდი, ფიქრებიდან კარებზე კაკუნის ხმამ გამომიყვანა:შეიძლება შემოვიდე? ცოტნეს ხმა გავარჩიე, თვალები დავისრისე და ვუთხარი:შემოდი. საწოლზე ჩამოვჯექი ისიც ჩემ გვერდით ჩამოჯდა ისე რომ არც შემომხედა. ასე ვისხედით ჩუმად ისევ მან დაიწყო:მგონი გეწყინა რაც გითხარი (ცოტნე)
-არა უბრალოდ..მე..მე მინდოდა მეთქვა..რომ..(მე)
-უბრალოდ გინდა თქვა რომ რაც ვთქვი სიმართლე იყო და ეს საშინლად გეტკინა (ცოტნე)
ხმა აღარ ამომიღია, თუმცა ამით უფრო მიხვდა რომ ეს ასე იყო, მე კი არ ვიცოდი ეს მინდოდა თუ არა. 
-ხო არ ვიცი ასეთი რა მოხდა მაგრამ ხალხს გაურბიხარ, ხალხის გეშინია და ცდილობ მარტო იყო საკუთარ თავში ჩაკეტილი, რაც არ უნდა მომხდარიყოს ასე უფრო ცუდად იქნები თუ საკუთარი თავიდან არ გამოხვალ. (ცოტნე)
-შენ ფსიქოლოგი ხარ? (მე) ცოტა უხეშად კი მომივიდა მაგრამ უკან დახევას არ ვაპირებდი
-არა რათქმაუნდა ღიმილით მითხრა. (ღმერთო!)  უბრალოდ კარგად მესმის ადამიანის შინაგანი მდგომარეობა მისი ფიზიკური მოქმედებით. შენ დეპრესიაში ხარ და არც კი ცდილობ მაქედან გამოსვლას. (ცოტნე)
-ჰმმ...და ის იცი რომ მეშინია..მეშინია...ახლა დავაკვირდი მხოლოდ რომ მას შემდეგ რაც მას დავშორდი პირველად ვუშლიდი სხვას გულს და შევჩედი (მე)
-გააგრძელე მითხარი. შენ გეშინია რომ ისე არ იქნება ყველაფერი როგორც შენ გინდა. რათქმაუნდა ყველაფერი ისე ვერ იქნება ყოველთვის როგორც ჩვენ გვინდა მაგრამ უნდა ვცადოთ, რადგან თუ ასე არ მოვიქცევით ცხოვრება გაგვანადგურებს შენ კი მისი მორიგი მსხვერპლი ხარ და მას არც კი ეწინააღმდეგები. მომიყევი რაც გაქვს გულში და იგრძნობ თუ როგორ კარგად გახდები, დაუბრუნდი ძველ ცხოვრებას და მიხვდები რომ ტირილს ვეღარ შეძლებ ისევ ბედნიერი იქნები, უბრალოდ უნდა სცადო, თუმცა ამის სურვილი ადამიანებს იმედგაცრუების შემდეგ იშვიათად აქვს. (ცოტნე)
პირდაღებული ვუსმენდი:და ამდენი საიდან იცი? ღიმილით ვუთხარი. (მას შემდეგ პირველად გავიღიმე!!)
-უბრალოდ არც მე მქონია ადვილი ცხოვრება, ესაა და ეს. (ცოტნე)
-ხომ ვწუხვარ მაგრამ ჯერ-ჯერობით არ მსურს ადამიანს ჩემი ცხოვრების შესახებ ვუამბო რომელსაც ჯერ ნორმალურად არ ვიცნობ (მე)
-არა მე არც მითქვია გინდა თუ არა მითხარი თქო, უფრო გამიკვირდებოდა ეს რომ არ გეთქვა, უბრალოდ როცა მოგინდება შეგილია მოხვიდე ჩემთან და მომიყვე (ცოტნე)
-სად? მერე დავფიქრდი რომ სახლის მისამართს ვთხოვდი ერთგვარად და უხერხულობის გრძნობა დამეუფლა.
-უნივერსიტეტში თუ არა და ჩემ ნომერს დაგიტოვებ და დამირეკე როცა მოგინდება, და ხელში სავიზიტო ნომერი გადმომცა. 
-მადლობა (მე)
-არაფერს ახლა კი დაბლა ჩამოხვალ? (ცოტნე)
-კარგი როგორც შენ თქვი ვცდი დავუბრუნდე ძველ ცხოვრებას მაგრამ თუ არაფერი გამოვა ყველაფერი ისევ ისე იქნება როგორც ადრე! (მე)
-ეს პირობაა? (ცოტნე)
-შეილება ასეც ითქვას. (მე)
-და დრო რამდენი მაქვს? (ცოტნე)
-ზამთრის ბოლომდე! (მე)
-თითქმის 6 თვე და კიდე მეტი! კარგია შევთანხმდი! (ცოტნე) და ხელი ჩამოვართვი, შემდეგ დაბლა ჩავედი.
არ ვიცი ეს ყველაფერი რამდენად უცნაური იყო უნდა გავმხდარიყავი ბედნიერი 6 თვეში თუ არა და ყველაფერი თავის ადგილს დაუბრუნდება და ცოტნეც აღარ იქნება ჩემს ცხოვრებაში ასე შევთანხმდით, ვნახოთ რა გამოვა.....
როგორია??