დილით უჩვეულო ხასიათზე გავიღვიძე, უცებ ავდექი არ მინდოდა ლექციაზე დამეგვიანა, უცებ მოვწესრიგდი და კარადიდან თეთრი კეტები, შავი თავისუფალი მაიკა და ცისფერი ჯინსი გამოვიღე, ჩანთა მხარზე გადავიკიდე და კარისკენ რომ წავედი დედაჩემმა მომაძახა:დეეე მე და მამაშენი დღეს სახლში არ ვიქნებით და თუ გინდა ნატასთან ადი და მასთან დარჩი. 
ალბათ გგონიათ იმიტომ მითხრა რომ გავრთობილიყავი და გული გადამეყოლებინა მაგრამ არა, გინდ გაგეცინოთ მაგრამ 21 წლის გოგოს მარტო დარჩენის მეშინოდა მას შემდეგ რაც ყოფილმა მიმატოვა!!! და ამ წუთას გავიაზრე მას პირველად ვუწოდე ყოფილი მას შემდეგ რაც მიმატოვა. ხო თემას მივუბრუნდეთ მის მერე სახლში მარტო ვერ ვჩერდებოდი რაღაც შიში მიპყრობდა ეს არ იყო ცარიელი მარტოობის შიში ეს ალბათ ცარიელი სულის ნიშანი იყო, ან არ ვიცი....მოკლედ ასე.
უნივერსიტეტში რაც მივედი 5 წუთის მერე ლექტორიც მოვიდა, არ იყო დიდი ხანი გასული კარები გაიღო და გავშტერდი:შავი სათვალე, ჯინსი, სპორტული მაიკა და ჟაკეტი, აბურდული თმა, მხარზე გადაკიდებული შავი ჩანთა და ეს ყველაფერი ერთად ისეთი სექსუალური იყო.. ო ღმერთო, ბიჭმა სათვალე მოიხსნა და მეთქი რაა??? ღმერთო ეს ცოტნეა? არა კი ვიცოდი რომ სიმპატიური იყო საშინლად მაგრამ ესს?? ჯანდაბა!!! ის საშინლად გამაგიჟებელია. მიუხედავად იმისა რომ წითური თმა ზღვისფერი თვალები და გამაგიჟებელი გარეგნობაც მქონდა, რა ვიცი. ჩემ გვერდით დაჯდა და ლექციაც დასრულდა, ავდექი და გამოვბრუნდი. როცა მხარზე ხელი ვიგრძენი და მივტრიალდი.
-ნინა როგორ ხარ? (ცოტნე)
-მე...ჰმმმ კარგად თუმცა როცა მას ვუყურებდი ეს ასე არ იყო, ყველაფრის უნარი დავკარგე.
-კარგი ნუ მომაშტერდი თორემ გავწითლდი გამიღიმა ცოტნემ.
მეც ჩემდა უნებურად გამეღიმა.
-გინდა სახლამდე მიგაცილო?? (ცოტნე)
-მადლობელი ვიქნები. 
ერთად წამოვედით გზაში ლაპარაკი დავიწყეთ.
-მინდა შენზე მეტი ვიცოდე. (მე)
-ასე ეს მეც მინდა (ცოტნე)
-ხო უბრალოდ მეგობრები ვართ უკვე და პირობაც დავდეთ და კარგი იქნება თუ ერთმანეთს კარგად გავიცნობთ. (მე)
-არაა პრობლემა, ცოტნე ლასხი, 22 წლის, უკვე იცი სადაც ვსწავლობ რაზეც, შეყვარებული არ მყავს, დედისერთა ვარ, როგორც შენ ამაზე თითქოს ნაღვლიანად ლაპარაკობდა მაგრამ ყურადღება არ მივაქციე, ხო შენზე რას მეტყვი? (ცოტნე)
-თითქმის იგივე ნინა წიკლაური 21 წლის დედისერთა ასევე მყავდა ყოფილი შეყვარებული...და ამაზე დავასტოპე.. (მე)
-კარგი აღარ გააგრძელო მივხვდი უკვე (ცოტნე)
ამასობაში ჩემ სახლსაც მივუახლოვდით და გავჩერდი:მადლობა რომ მომაცილე.
-არაფერს და მოულოდნელად ლოყაზე მაკოცა და წავიდა არ ვიცი რამდენად მომეჩვენა მაგრამ მის შეხებაზე გაბრუება ვიგრძენი. სახლში როგორც კი ავედი ნატას დავურეკე:გოგო შეილება შენთან ამოვიდე ჩემები არ არიან სახლში და ხო იცი...გთხოვ.. (მე)
-აუ გოგო არ ვარ ქალაქში სოფელში ვარ მეც და ხვალ ჩამოვდივარ. (ნატა)
-ააამ, კაი. მაგრამ გაიფიქრებაზე რომ უზარმაზარ სახლში მარტო მომიწევდა ღამე დარჩენა შიშისგან გამცრა.
-აუ გოგო ბოდიში რა! არ ვიცოდი თორე ჩემებს არ წამოვყვებოდი. (ნატა)
-არაფერია კაი. (მე)
-შემილია გელაპარაკო მთელი ღამე (ნატა)
-არა არ მინდა მადლობ, სინამდვილეში კი ეს ძალიან მინდოდა. (მე) 
ყურმილი გავთიშე, ფულიც არ მქონდა სადმე წავსულიყავი შუაღამეს მარტო საშიში იყო, პანიკაში ვიყავი, თუმცა ჯერ არც ბნელოდა. 
მეშინოდა! მეშინოდა მაგრამ არც კი ვიცი რისი! გიგრძვნიათ ეს ოდესმე? არ ვიცი რისი შიში მქონდა, მაგრამ როცა მარტო ვრჩებოდი მის მერე სხეულშ უცნაური გრძნობა მიჩნდებოდა ემოციები მიგროვდებოდა და გარეთ გამოსვლას წვალობდენნ. ნელ-ნელა ბნელდებოდა კანკალმა ამიტანა, როცა ბოლომდე ჩამობნელდა. ფაცა-ფუცით დავდიოდი და შუქებს ყველგან ვანთებდი. ის იყო ჩემს ოთახში უნდა შევსულიყავი დასაწოლად და საბანი გადამეფარა და ისე მეკანკალა რო როცა ოთახის კარი გავაღე ვიღაცას შევასკდი და ვიკივლე ბოლო ხმაზე, უცნობმა პირზე ხელი ამაფარა კედელზე ამაკრა და ტუჩზე თითი დამადო:ნუ გეშინია! გული ბაგა-ბუგით მიცემდა. ეს ხმა წარსულიდან მახსენდებოდა.