სასტიკად შემეშინდა, სიბნელეში ვერ ვარჩევდი სახეს და ეს ხმაც მეცნობოდა და მეშინოდა, მერე მან შუქი აანთო და უარესად ვიკივლე და ორივე ხელი ტუჩებზე ავიფარე.
-შენ აქ რა გინდა თან ამ მდროს (მე)
-მაპატიე შენი შეშინება არ მინდოდა, უბრალოდ მამაჩემმა მითხრა რომ შენს მშობლებთან ერთად მიდიოდნენ სამსახურის საქმეზე რა და მერე დედაშენს მოვუსმინე რო გელაპარაკებოდა ნატასთან დარჩიო მიზეზი ვკითხე და მერე ნატას გადავურეკე მითხრა სოფელში ვარ, ვიცოდი რო ძალიან შეგეშინდებოდა და მოვედი. (ცოტნე)
დიდი ხანი ვუყურებდი უბრალოდ მერე კი არ ვიცი რა დამემართა ეს შიშის ბრალი იყო თუ რის მაგრამ მივედი და მაგრად ჩავეხუტე ახლაღა მივხვდი რამდენად მაღალი იყო, ფეხის წვერებზე ავიწიე და ძლივს მივწვდი, მიუხედავად იმისა რომ 175 ვიყავი სიმაღლეში.
-ასე ძალიან გეშინია მარტო დარჩენის? (ცოტნე)
მკითხა როცა მოვშორდი. 
-სიმართლე გითხრა უფრო სხვა რამის მეშინია, მომინდა რომ მისთვის ჩემ გრძნობებზე მალაპარაკა, დავიღალე იმით დავიღალე რომ ვერავის ვენდობოდი და შიშით ცხოვრებით რომ არავინ გყავს და გამუდმებით შიშში გიწევს ცხოვრება გული არავინ გატკინოს, ეს ყველაფერი რომ ვუთხარი მივხვდი მასთან თავისუფლად შემეძლო ლაპარაკი ჩემ გრძნობებზე, სავარძელზე დავჯექით ყავა მოვადუღე და მასაც მივუტანე, სავარძელზე ავედი, ფეხები შემოვიკეცე, მეშინოდა მაინც მეშინოდა მაგრამ ძალიან ვიყავი დაღლილი ჩაკეტილობით და გადავწყვიტე გავრისკო კიდევ ერთხელ და ლაპარაკი დავიწყე:ამ დროის განმავლობაში ჩაკეტილი ვიყავი მაგრამ დღეს ისე ამომივიდა ეს ყველაფერი ყელში ვიცი გული ათასჯერ მაინც რომ მეტკინოს ვიცი ამ ლაპარაკს არასდროს ვინანებ და ლოყაზე ვაკოცე, მისი შეხება ისეთი იყო გამააკანკალა რაღაც ჰქონდა როცა მას ვეხებოდი ან ვუყურებდი უბრალოდ არ შემეძლო დააძაბული ვყოფილიყავი და ძლიერი ვსუსტებოდი ძალას ვკარგავდი, ფიქრებს შევეშვი და დავიწყე:როცა ის ბიჭი გავიცანი...
-რა ერქვა (ცოტნე)
-გიორგი (მე)
როცა გიორგი გავიცანი ერთი შეხედვით მომეწონა მინდოდა დავახლოვებოდი ისიც ღიმილით მიყურებდა როცა მას ვნახულობდი, მერე ისე გამოვიდა რომ ერთ საქმეზე ერთად უნდა გვემუშავა აქ მივხვდით რომ ერთმანეთის მიმართ გრძნობები გვქონდა ის გამომიტყდა და მეც დავთანხმდი. ჩვენი წყვილი საუკეთესო იყო ძალიან ბედნიერები ვიყავით ყოველ შეხვედრაზე ვარდებს მჩუქნიდა სერენადებს მიმღეროდა შუაღამე  და როცა ვერ ვნახულობდი მთელი დღე ტელეფონზე ვწერდით ერთმანეთს, მაგრამ ბოლოს ეს ყველაფერი მოსაბეზრებელი გახდა, ვჩხუბობდით უბრალო რამეებზეც კი, ერთმანეთი უკვე გვაღიზიანებდა მაგრამ გრძნობები არ განელებულა უბრალოდ ჩვენ შევიცვალეთ და ჩვენ ახალ "მეებს" ერთმანეთი აღარ მოსწონდათ, მერე 1 თვით უცხოეთში წავიდა და როცა ჩამოვიდა შეხვედრა მთხოვა და მითხრა რომ აღარ ვუყვარდი და სამუდამოდ დამტოვა. (მე)
ლაპარაკს რომ მოვრჩი ვიგრძენი მთელი სახე ცრემლებისგან სველი მქონდა და საუბარი როცა დავამთავრე ხელახლა ავტირდი, არაფრის მრცხვენოდა ცოტნეს კალთაში თავი დავდე და ესე დავწექი. ის თმებზე ხელს მისმევდა და საშინლად მსიამოვნებდა.
-მიხარია რომ ეს მითხარი (ცოტნე)
-მაპატიე..უბრალოდ (მე)
-შშშშშ....ნუ მიხდი ბოდიშს მესმის შენი არაფერია. (ცოტნე)
-უბრალოდ გამახსენდა ეს ყველაფერი. (მე)
-არაფერია, უბრალოდ დამშშვიდდი. (ცოტნე)
-თავი წამოვწიე. ყავა გაცივდა. გავიღიმე 
-არაფერია, წავალ ახალს მოვიტან. (ცოტნე)
ცოტნე სამზარეულოში გავიდა. უკვე შუაღამე იყო, ვერ გავიაზრე რომ ბნელ ოთახში მარტო ვიყავი და არ მეშინოდა რადგან ძილი ისე მომერია ვეღარაფერი გავიაზრე ისიც კი რომ ჩამეძინა...
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
დილით ჩიტების ჭიკჭიკმა გავაღვიძა, გარემო მეუცნაურა და ირგვლივ მიმოვიხედე ჩემს ოთახში ვიწექი ტანსაცმლიანად. გუშინდელი გამახსენდა და თავი წამოვყავი, საათს დავხედე:10 საათი იყო. მივხვდი რომ მაგრად მეძინა და გამიხარდა. ავდექი, დაბლა ჩავედი ცოტნეს სავარძელზე ჩასძინებოდა და არაფერი ეფარა სულ გაყინული იყო, არ ვიცი რატომ მარა ამაზე ჭკუაზე შევიშალე და ადიელა გადავაფარე კისრამდე. მერე სამზარეულოში შევედი მაცივრიდან მინერალური წყალი გამოვიღე და ბოთლიანად მოვიყუდე ისევ შევინახე და მაღლა ავედი. შხაპი მივიღე, თავი მოვიწესრიგე, ხალათი გავიხადე და კარადა გამოვაღე. თეთრ მაისურს და ჯინსის შორტს ხელი დავავლე და კარადა დავხურე, უცებ ჩავიცვი და დაბლა ჩავედი ცოტნეს ისევ ეძინა. ღმერთო ისეთი საყვარელი იყო და რომ გავიაზრე რა ვთქვი ენაზე ვიკბინე. სამზარეულოში შევედი, ტოსტი გავაკეთე ორივესთვის და ყავა ავადუღე. მაცივარში ცეზარი ვიპოვე და ისიც გამოვიღე.თეფშებს ვიღებდი როცა ვიგრძენი ვიღაცამ მაიკის ქვეშ წელზე ხელი შემიცურა და რო გავიაზრე ვინ იყო ავკანკალდი. ყურში ჩამჩურჩულა:არ შეგჭამ. ხმაზე შევატყე რომ იღიმოდა და რო წარმოვიდგინე მისი ღიმილი დავდნი. შევბრუნდი:დილა მშვიდობისა. ბოდიში ჩემ გამო სავარძელზე გეძინა. 
-არაფერია პირიქით მაგრად მეძინა, შენ? (ცოტნე)]
-მეც მადლობ გუშინდელი დღისთვის. (მე)
-ჯერ სად ხარ გამიღიმა უკეთესი დღეები გელისც და თვალი ჩამიკრა.
-დაჯექი ვისაუზმოთ. (მე)
რო ვისაუზმეთ ჭურჭლის დარეცხვაში დამეხმარა, როცა ვუყურებდი ვხვდებოდი რომ მისი ცოლი უბედნიერესი ქალი იქნებოდა ამ ქვეყნად. ეს იყო იდეალური ბიჭი, ნაკლს ვერ უპოვიდი:იდეალური გარეგნობა, ხასიათი, თვისებები და საერთოდ ყველაფერი. გამეღიმა. მერე მშობლებიც მოვიდნენ ცოტნეს მშობლებთან ერთად. როცა ცოტნე მათთან ერთად მიდიოდა მითხრა:დღეს საღამოს გამოგივლი და სადმე წავიდეთ რაღაცის თქმას ვაპირებდი მარა მითხრა:უარი არ მიიიღება და გაიღიმა. შუბლზე მაკოცა და წავიდა. ისევ გავბრუვდი და გამეღიმა, როცა გამოვფხიზლდი ცოტნემ დაბლიდან ამომძახა:ნინა კარები დაკეტე.! იღიმოდა შევატყვე ხმაზე. გამოვფხიზლდი, კარები დავკეტე და თავი კარებზე დამჩა გაღიმებულს:შეყვარებულს რომ აცილებენ!!!!
ეს მას შემდეგ საუკეთესო დღე იყო!!!!


აბა როგორია??