შუადღე მშვიდობის, სტუმარო!
პარ, 29 მარ 2024, 2:21 PM
Geo|Eng
ავტორიზაციის ფორმა

მიუხვედრებელი გრძნობა(5)
სახლში შევედი და დედაჩემთან მივედი.
-როგორ გაატარეთ დრო? (მე)
-ჩვენ კარგად და თქვენ? ეშმაკურად მიღიმოდა და მივხვდი რაზეც.
-ჰმმმ კარგად და ზემოთ ამოვედი.
უსაქმობისგან არ ვიცოდი რა მეკეთებინა მერე გამახსენდა რომ ცოტნემ ნომერი დამიტოვა რომ თუ მასთან საუბარი მომინდებოდა მიმეწერა. ნომერი მოვძებნე და მივწერე:როგორ ხარ? 5 წუთის მერე მომწერა:კარგად შენ? დღეს 6 ზე გამოგივლი და წავიდეთ პიკნიკზე, იმედია გიყვარს. მე კი მიყვარდა კი არა ვგიჟდებოდი და სწორედ ეს მივწერე ცოტნესაც ჩვენი საუბარი მის მიერ გამოგზავნილი ღიმილის სმაილით დასრულდა. ლეპტოპი ჩავრთე, "ფეისბუქში" ცოტნეს მეგობრობის მოთხოვნა გამოეგზავნა, მეც დავეთანხმე. მერე ავდექი, ჯერ 2 ის ნახევარი იყო, არ ვიცოდი რა მეკეთებინა და ჯინსები ჩავიცვი, თავისუფალი მაისური, თეთრი კეტები, ყურსასმენები და ტელეფონი და გარეთ გავედი, მუსიკას ვუსმენდი და აქეთ იქით დავბოდიალობდი. ასე უკეთ ვფიქრობდი ამ ყველაფერზე. მაგრამ უკვე ვეღარაფერზე ვფიქრობდი, არ ვიცოდი რა მჭირდა, გიორგი აღარ მაინტერესებდა, მოღუშულიც არ ვიყავი მაგრამ არც მხიარული ვიყავი არ ვიყავი ისეთი როგორიც ადრე ანდა საერთოდ ისეთი ოდესმე კიდევ ვიქნები?! არ ვიცი ჩემ თავს რაღაც ხდება, რაღაც მემართება, დეპრესია არ მაქ მაგრამ მაინც ვგრძნობ თავს დეპრესიულ ადამიანად, გიორგი აღარ მიყვარს მაგრამ ჩემს გონებაში მისი სახელი სულ ტრიალებს. ფიქრი მჭირდებოდა, მხოლოდ ფიქრი მეტი არაფერი რომ გავრკვეულიყავი საკუთარ თავში. თქვენთვის არ მითქვამს საკუთარი ადგილიც მქონდა აქვე ოღონდ პარკიდან გადიოდა გზა, თუმცა არავინ მიდიოდა იქითკენ, ნუ თითქმის არც ჩანდა თუ ახლოს არ მიხვიდოდი მაგრამ ის ადგილი საოცრება იყო, ლამაზი ტყე და მინდორი და სრული სიმშვიდე შესანიშნავი ადგილი გადაწყვეტილების მისაღებად ან უბრალოდ განსატვირთად. დიდი ხანია იქ არ მივსულვარ უფრო სწორედ გარეთ აღარ გავსულვარ. სახლში რო მივედი 5 საათი იყო. წყალი გადავივლე. ჯინსის შორტი და "ადიდასის" ტოპი ჩავიცვი და თეთრი "კონვერსები". 6 ზე ცოტნეც მოვიდა და როცა დამინახა ისეთი თვალებით ამათვალიერა, გამეღიმა:არ დაიხრჩო ცოტნე. მასაც გაეცინა. ო ღმერთო რა მინდოდა. (გულში გავიფირე) თმები უცებ ავიწიე "კოსად" დაბლა ჩავედით და მანქანაში ჩავჯექი, ღვედი შევიკარი.
-რამდენ ხანშ მივალთ? (მე)
-ალბათ 1 საათში (ცოტნე)
-ანუ? (მე)
-გააჩნია როგორ ვივლით (ცოტნე)
გეშინია სიჩქარის?
-არა პირიქით (მე)
-კარგია მაშინ ჩქარა ვივლი და 30 წუთში იქ ვართ  და ღვედი დაიმაგრა.
იქ რო მივედი და მანქანიდან გადმოვედი პირი ღია დამჩა:აააააააააააააააა! ცოტნე შეშინებული მომვარდა:რა იყო?! ამ დროს მის სახეს რო შევხედე სიცილი ვერ შევიკავე და ამდენი ხნის შემდეგ რომ გულიანად ვიცინე ჩემი სული გაბედნიერდა მერე როცა მოვჩი ჩემზე მოშტერებულ ცოტნეს გავხედე.
-საოცარი ღიმილი გაქ! სულ რომ იცინოდე მთელი ბიჭების სამყარო შენს ფეხებთან იქნებოდა.
-მადლობ და საპასუხოდ გავუღიმე.
ცოტნემ კალათა და პლედი გადმოიღო. კალათიდან რაღაცეების ამოწყობაში დავეხმარე.
-ეს ტოსტი შენ გააკეთე? (მე)
-კი (ცოტნე)
-ჰმ იმედია არ მომწამლავს ჩუმად ჩავილაპარაკე მაგრამ....
-აჰა ესეიგი მოგწამლავს ხო? ისეთი სახე მიიღო ავდექი და უკან უკან დავიწყე სვლა როცა ცოტნე ჩემსკენ წამოვიდა არც თუ ისე კარგი სახით. 
-ვიხუმრე. თავის დაძვრენა ვცადე მაგრამ სულ ტყუილად სამაგიეროდ ის დამავიწყდა რომ ეს მდინარის ხეობა იყო და ჩვენ გორაზე ვიყავით, ფეხი დამისხლტა და უნდა გადავარდნილიყავი ცოტნემ დამიჭირა და პირდაპირ ხელებში ჩაუვარდი. ღმერთო მისი თვალები ნამდვილი ცეცხლი იყო. როცა გავსწორდი მადლობა ვუთხარი მაგრამ მითხრა:არ დამივწყებია რაც მითხარიო, უცებ მომვარდა წამაქცია და მუცელზე შემიღიტინა. ამაზე საშინელი რეაქცია მქონდა და ბოლო ხმაზე ვიცინოდი და ფეხებს ვიქნევდი.
-გეყოფა ხომ არ გაგიჟდი შენ? თან ვიცინოდი
-ამის მერე ისწავლი რა უნდა მითხრა და გამიღიმა
-ბოდიშიიიიი და ისიც გაჩერდა სული მოვითქვი. 
მერე ტოსტი გავსინჯე. არა უნდა ვთქვა რომ გოგო რომლის ქმარიც ცოტნე იქნება სამოთხეში იცხოვრებს.
-როგორია (ცოტნე)
-შოკია და გავუღიმე
-მადლობა (ცოტნე)
კარგი დრო ვატარეთ როცა ჩამობნელდა, შემცივდა და ცოტნემ მისი ჟაკეტი მომცა მისი სურნელი ჩემამდე მოვიდა და დავდნი. სუნამოც და მისი სხეულისაც. მალე სრულიად დაღამდა. ცაზე მთვარე და ვარსკვლავები გამოჩნდა, რომლებიც ბლომად იყო. სამარისებური სიჩუმე დავარღვიე:მიყვარს ღამე. თანაც ასეთი ღამე.
-კი მაგრამ...(ცოტნე)
-ხო სიბნელის მეშინია მაგრამ არა ვარსკვლავებიანი ღამის. (მე)
-მეც მიყვარს ღამე. (ცოტნე)
-ჰომ. (მე)
-შეხედე ვარსკვლავი ჩამოვარდა. სურვილი ჩაიფიქრე წიკლაურო. (ცოტნე)
-მე უკვე ჩავიფიქრე შენ? (მე)
-მეც და რა ჩაიფიქრე (ცოტნე)
-ჰმ არ გეტყვი. (მე)
-კაი მაინც გავიგებ გამიცინა. (ცოტნე)
-ხოო იცი უკვე 15 სექტემბერია ვადა ხომ იცი რომ 1 მარტამდე გაქვს? (მე)
-კი როგორ არა. (ცოტნე)
-ხო (მე)
-არ გინდა მზის ამოსვლა ერთად ვნახოთ? (ცოტნე)
-კი ეს ჩემი ოცნებაა მაგრამ მე მაღალი ადგილი მინდა (მე)
-რა პრობლემაა აბა იქით გაიხედე (ცოტნე)
და იქით რომ გავიხედე დავინახე უშველებელი კლდე ძალიან მაღალი
-გაგიჟდი მე იქ ვერ ამოვალ (მე) 
-კაი რა დაბერდი? (ცოტნე)
-მეეე?? როგორ გეკადრებათ (მე)
-მაშინ წამომყევი (ცოტნე)
-კარგი და ავდექი და წინ დავუდექი. გამიცინა ადგა და გამიძღვა წინ ავალაგეთ ყველაფერი და მანქანაში დავტოვეთ თავიდან ადვილად მივდიოდით მაღლა უკვე გამიჭირდა და გავჩერდი.
-რა იყო (ცოტნე)
-დავიღალე (მე)
-ხო და ასე შეილება აქვე ვნახოთ მზის ამოსვლა (ცოტნე)
-აუუუ შენსავით მე ვერ დავდივარ. (მე)
-ჰმმ კაი მოვიფიქრე ამის თქმა იყო და ფეხებში მწვდა და ზურგზე გადამიკიდა.
-ხომ არ გაგიჟდი დამსვიიიი. (მე)
-ასე 5 წუთში მივალთ ხმაზე შევატყვე იღიმოდა.
-აუუუუუუ (მე)
-ჩუმად ლამაზო (ცოტნე)
-იქ რომ მივედით დამსვა და როცა იქიდან გადმოვიხედე გავშტერდი ფოტოაპარატი მოვიმარჯვე და ბევრი ფოტო გადავიღე, მერე ჩამოვჯექით კლდის წვერზე და ერთად ვუყურეთ როგორ ამოვიდა მზე. ეს საოცარი სანახაობა იყო. მერე ფოტოები გადავიღეთ. დაბლა ჩამოვედით ცოტა ხანი კიდევ გავჩერდით სა სახლისკენ მიმავალ გზას დავადექით. 
ეს უმაგრესი იყო.!!!

შემიფასეთ და მითხარით ღირს თუ არა გაგრძელება...
...
სახელი: ...
ჯგუფი: ...
სტატუსი: ...
თარიღი: 05 მარ 2017,11:47 PM
ნახვები: 1002
კატეგორია: ისტორიები
კომენტარები: 0
Banner Place
კომენტარის დამატება