ყველამ ჩვენ შემოგვხედა, როცა დედაჩემის ხმა გავიგე:ნინა ცოტნეს იცნობ? როგორც იქნა თვალი მოვწყვიტე მის მწვანე თვალებს და ვთქვი:მე და ცოტნე უკვე კურსელები ვართ. მერე ნატას ხმა მომესმა:ნინა ეს ის ახალი ბიჭია რომ მეუბნებოდი დღეს?
-ხო ის არის (მე)
-ხო კარგი დამთხვევაა, ცოტნე მამას ბიზნეს....აღარ ვაცალე თქმა და ვუთხარი დედას:ვიცი!
მერე ყველა თავის საქმეს მიუბრუნდა, მეც სასმელი ავიღე და ყველასგან განმარტოებით დავჯექი. მერე ცოტნე მოვიდა და გვერძე მომიჯდა, მე ხმა არ გამიცია...
-ხო ის არის (მე)
-ხო კარგი დამთხვევაა, ცოტნე მამას ბიზნეს....აღარ ვაცალე თქმა და ვუთხარი დედას:ვიცი!
მერე ყველა თავის საქმეს მიუბრუნდა, მეც სასმელი ავიღე და ყველასგან განმარტოებით დავჯექი. მერე ცოტნე მოვიდა და გვერძე მომიჯდა, მე ხმა არ გამიცია...
ღარიბი ბიჭი შეყვარებული იყო მდიდარ ქალიშვილზე. ისინი ხვდებოდნენ. ბიჭი ყურადღებას იჩენდა გოგოს მიმართ.ერთხელაც, როცა მორცხვობა საბოლოოდ გადალახა, ცოლობა შესთავაზა. მდიდარმა გოგონამ დაცინვით მოიშორა თავიდან და შემდეგი სიტყვები უთხრა:“შენი ხელფასი იმდენია, რამდენსაც მე ერთ დღეში ვხარჯავ. როგორ ფიქრობ, რით უნდა ვიცხოვროთ, როცა ოჯახს შევქმნით? მე ვერასოდეს შევძლებ სიღარიბეში ცხოვრებას. უბრალოდ დამივიწყე. სხვა ვინმე მოძებნე, შენი შესაფერისი და მოიყვანე ცოლად”.რა თქმა უნდა, ამ დამცირებას ახალგაზრდა ვერასოდეს დაივიწყებდა.დაახლოებით 10 წლის შემდეგ ისინი შემთხვევით შეხვდენენ ერთმანეთს...
ვიცოდი, რომ ბოზს ეძახდნენ, მაგრამ არ ვიცოდი ამ სიტყვის მნიშვნელობა...
ის ჩემთვის ერთი ლამაზი და კეთილი ქალბატონი იყო, რომელიც უბნის ბავშვებს მოფერებით
"ცუნცულებს" გვეძახდა და ჩვენს დანახვაზე მომხიბვლელად იღიმოდა...
- ახლოს აღარ გაეკარო ბალღსა, შე, უნამუსო! - იყვირა ლამზირა დეიდამ და ემას მიაფურთხა...
- ჭირიანი ხომ არ ვარ, ბავშვს მოვეფერე. რა დავაშავე ,ლამზირა, ასეთი?
- არ სჭირდება ჩემს შვილს ბოზების მოფერება! არ აკლია მომფერებლები!
- ბავშვებთან მაინც ნუ მეუბნები ამ სიტყვას, ქალო. ასე რამ გაგაცეცხლა?!
- ცეცხლი და ნავთი არ მოაკლდეს შენს გვარს და მოდგმას დასაწველად! - ცხარობდა გაცოფებული ლამზირა დეიდა და პატარა ნუციკოს სახლისკენ ძალით მიათრევდა...
ის ჩემთვის ერთი ლამაზი და კეთილი ქალბატონი იყო, რომელიც უბნის ბავშვებს მოფერებით
"ცუნცულებს" გვეძახდა და ჩვენს დანახვაზე მომხიბვლელად იღიმოდა...
- ახლოს აღარ გაეკარო ბალღსა, შე, უნამუსო! - იყვირა ლამზირა დეიდამ და ემას მიაფურთხა...
- ჭირიანი ხომ არ ვარ, ბავშვს მოვეფერე. რა დავაშავე ,ლამზირა, ასეთი?
- არ სჭირდება ჩემს შვილს ბოზების მოფერება! არ აკლია მომფერებლები!
- ბავშვებთან მაინც ნუ მეუბნები ამ სიტყვას, ქალო. ასე რამ გაგაცეცხლა?!
- ცეცხლი და ნავთი არ მოაკლდეს შენს გვარს და მოდგმას დასაწველად! - ცხარობდა გაცოფებული ლამზირა დეიდა და პატარა ნუციკოს სახლისკენ ძალით მიათრევდა...
წაიკითხეთ და შემიფასეთ თუ მოგეწონებათ გავაგრძელებ....
დილით 10 საათზე გამეღვიძა, ვეცადე მაგრამ ძილი ვეღარ შევიბრუნე, ავდექი და ეგრევე სააბანოში შევედი, დაბლა ჩავჯექი და ასე ჩაკუზულმა მივიღე შხაპი. წყლის წვეთებს ჩემი თვალებიდან წამოსული ცრემლები შეერია და ისევ წარსულზე ფიქრით დავკავდი...
დილით 10 საათზე გამეღვიძა, ვეცადე მაგრამ ძილი ვეღარ შევიბრუნე, ავდექი და ეგრევე სააბანოში შევედი, დაბლა ჩავჯექი და ასე ჩაკუზულმა მივიღე შხაპი. წყლის წვეთებს ჩემი თვალებიდან წამოსული ცრემლები შეერია და ისევ წარსულზე ფიქრით დავკავდი...
მიყვარხარ!!! - ეს სიტყვები რომ გითხარი გაგიხარდა.. ბავშვივით
გაგიჟდი...გულში დამცინე და გაოცებულმა მკითხე: ”მართლა გიყვარვარო?!! ” შენ
ვერც კი მიხვდი ეს გრძნობა რამდენად დიდი და გულწრფელი იყო .. ვერ მიხვდი როგორ უყვარდი გოგონას,რომელიც შენი გულისთვის სიცოცხლეს დათმობდა..
ბავშვობიდან ვერ ვხედავდი კარგად, მაგრამ ფოტოების გადაღებას ყოველთვის ვახერხებდი და კარგადაც გამომდიოდა, მაგრამ მთავარი პრობლემა ის იყო, რომ ზოგჯერ გამჟღავნების ფული არ მქონდა. მაგის კი არა მამაჩემს იმდენი ვალები ქონდა მაღაზიებში, რომ უპუროდაც კი ვრჩებოდით. მაგრამ ღმერთმა გაგვაძლებინა და ფოტო ხელოვნებაზეც ჩავაბარე. მამაჩემი თავიდან წინააღმდეგი იყო, მაგრამ მერე ისე დაიწყო სმა რომ საერთოდ არ აინტერესებდა ჩემი მომავალი. ხო ისე რაც შეეხება ჩემს ოჯახს. დედა ჩემს მშობიარობას გადაყვა. მამას ძალიან უყვარდა დედა. ადრე კარგად ცხოვრობდნენ ჩემები, მაგრამ მამაჩემმა დედაჩემის გარდაცვალების შემდეგ ყველაფერი გაყიდა და ფული სასმელში გადაყარა...
შუაღამე იყო. პატარა სანთელი ბჟუტავდა ჩემი ოთახის მაგიდაზე. უაზროდ ეყარა ტანსაცმელი სავარძელში... მე კი ლოგინზე ვიწექი და ვგრძნობდი, როგორ მიზიდავდა რაღაც ძალა მაგიდისკენ...
ნელა ავდექი ლოგინიდან, შიშველი ფეხებით მივედი მაგიდასთან და პირველი რაც თვალში მეცა, ეს იყო მისი სურათი. უეცრად საშინელი მონატრება ვიგრძენი, ისეთი, როგორიც არასოდეს მიგრძვნია, მაგრამ ამ მონატრებას უიმედობის დაღი აჩნდა...
