გამორჩეული ქალი მედგა გვერდით.
მისი ხელი ეხებოდა ჩემს ხელს,
მისი თვალი ეხებოდა ჩემს თვალს.
მისი ფიქრი ეხებოდა ჩემს ფიქრს.
აი თურმე როგორები ყოფილან გამორჩეული ქალები.
ის იცონოდა ხშირად მაგრამ მელანქოლიურად.
ლაპარაკობდა მოკლე მოკლე სიტყვებსა და წინადადებებს.
ჰქონდა ძალიან მსუბუქი მიხვრა-მოხვრა,
ეტანებოდა ყავასა და წყალს.
გამორჩეული ქალი მედგა გვერდით,
შემდეგ კი წავიდა, დაუმშვიდობებლად,
რადგან ხანდახან ისინი არ თვლიან თავს ვალდებულად,
ყველაფერი თქვან რასაც ფიქრობენ.
ისინი გულში იტკეპნიან ემოციებსა და შეგრძნებებს.
ისინი ყოველთვის მზად არიან სევდისთვის.