შუაღამე იყო. პატარა სანთელი ბჟუტავდა ჩემი ოთახის მაგიდაზე. უაზროდ ეყარა ტანსაცმელი სავარძელში... მე კი ლოგინზე ვიწექი და ვგრძნობდი, როგორ მიზიდავდა რაღაც ძალა მაგიდისკენ... 
ნელა ავდექი ლოგინიდან, შიშველი ფეხებით მივედი მაგიდასთან და პირველი რაც თვალში მეცა, ეს იყო მისი სურათი. უეცრად საშინელი მონატრება ვიგრძენი, ისეთი, როგორიც არასოდეს მიგრძვნია, მაგრამ ამ მონატრებას უიმედობის დაღი აჩნდა... 

- ტირი?  
- ჰო, ვტირი...
- მერედა რატომ?- ეს მკითხა ქარმა დარჩენილს მარტოდ.
- გიყვარს? 
- ჰო, მიყვარს...
- რამ შეგაყვარა? - დამძახის ქარი, მე უფრო მეტად მომაწვა დარდი... ქარი კი 
ქროდა დღისით და ღამით, და მეკითხება:
- რად გიყვარს მაინც? თუ მიგატოვა და გიღალატა ის სიყვარულის რაღა ღირსია?
- დამნაშავეა, მაგრამ რა ვუყო, რომ ჩემი გული მხოლოდ მისია...
- პატარა ქალო ნუ გადამრიე აღარ უყვარხარ ის ხომ სხვისია.