ზოგჯერ, მინდა,
რომ ავდგე და ყველაფერი გითხრა.
რა მიჭირს...
რა მილხინს...
რა მაწუხებს...
მაგრამ სად წავა ის სიტყვები, რომელსაც გეტყვი,
შენს გულს სეტყვასავით დახვრეტს,
თუ წვიმასავით დაასველებს,
მერე აორთქლდება
და ისევ იმ ადგილს დაუბრუნდება,
საიდანაც გამოუშვეს.
არ ვიცი . . .
უბრალოდ, ზოგჯერ, მინდა,
რომ ავდგე და ყველაფერი გითხრა.
არ ვიცი, რატომ მინდა, რომ ვინმემ ჩემი ცუდად ყოფნა იცოდეს,
ალბათ იმიტომ,
რომ იმდენი ხანია არ მილოცია,
დამავიწყდა, როგორ ხდება ღმერთთან ტკივილების მიტანა,
უბრალოდ, ცისკენ ვიშვერ თვალებს,
ისე გულწრფელად და გულუბრყვილოდ,
როგორც პატარა ბავშვი,
ლაპარაკი რომ არ იცის
და მხოლოდ ხელების გაწვდენა შეუძლია,
ნიშნად იმისა, რომ შენთან უნდა,
რომ უნდა ხელში აიყვანო.
გშია? - არა.
გწყურია? - არა.
წავიდეთ სადმე? - არა.
ვილაპარაკოთ? - არა.
აბა რა გინდა? - შენ.
ადამიანს შეიძლება არ უყვარდე,
ჰო, ასე მარტივად - არ უყვარდე,
შენ კი მაინცდამაინც ის გინდოდეს,
მაინცდამაინც მასთან გინდოდეს,
მხოლოდ ის,
მხოლოდ მასთან,
სხვა არავინ და არაფერი.
დედამიწა გადავსებული იყოს ადამიანებით,
შენ კი მაინც მარტო გრძნობდე თავს
და განა შენი სიყვარული, ეს სიმარტოვეც ვერ მიგქონდეს ვერავისთან.
ვერასდროს ვერავინ ვერ პოულობს სამყაროში საკუთარ ადგილს,
საკუთარი სულის სიმშვიდეს,
რადგან ის ჩვენში კი არა, სხვაშია.
სულ ერთად ყოფნა არ არსებობს,
ადამიანები მუდამ გზაში ვართ,
ხან ერთმანეთისკენ მივრბივართ,
ხან ერთმანეთისგან გავრბივართ,
სასაცილოა, მეორე უფრო გვაახლოვებს, ვიდრე პირველი.
ასე მგონია, დაიღალე,
თუ არ დაღლილხარ, დაიღლები.
რისგან?
ჩემგან და არა ცხოვრებისგან.
არა და როგორ არ მინდოდა...
არა და როგორ არ ვეცადე...
მაინც ვერ გავხდი აქაური,
ჩემი ადგილი გარეთაა, ყველა მიწის და ყველა ცის გარეთ.
რა მნიშვნელობა აქვს,
რომელს უფრო მეტად გვიყვარს ერთმანეთი.
ჩემს სულში მხოლოდ ღამეა,
შენს სულში ვარსკვლავები.
ხომ იცი, როგორ მიყვარხარ.
ჰოდა,
იმაზე მეტად მიყვარხარ.
ისეთებიც არიან,
რაც არ უნდა გააფუჭონ,
რაც არ უნდა დააშაონ,
რაც არ უნდა ჩაიდინონ...
მაინც გიყვარს.
მიყვარხარ.
სულ ესაა...
და
ეს სულაა.
რამდენ ისეთ საქმეს ვაკეთებთ,
რაც ერთად ყოფნაში გვიშლის ხელს,
რა საჭიროა, ის წუთები რომლებსაც ცალ-ცალკე ვატარებთ,
მაგრამ განა ყველა ერთად გატარებული დღე სიხარულითა და ბედნიერებითაა სავსე...
იცი,
რა არის ცხოვრებაში ყველაზე ტრაგიკული?
რაც არ უნდა მოხდეს,
ის ყოველთვის ისე გრძელდება,
თითქოს არაფერი მომხდარა.
რომ იცოდე, როგორ მიყვარხარ,
ისეთი აღარ იქნებოდი,
როგორიც ხარ.
შენ ხარ ყველაფერი ის, რის გამოც სიცოცხლე მიყვარს,
შენშია ის ყველა სიხარული, რაც ჩემს ცხოვრებაში გამოვტოვე,
როგორც ოთახის კედლები ვერ ინარჩუნებს მზის სინათლეს,
ისე შენ ჩემი გული,
მე არ შემიძლია გამოგყვე, მე მხოლოდ ის შემიძლია,
რომ როგორც მზეს,
ყოველ დილით ველოდო შენი სხივების გამოჩენას ჩემს ფანჯარაში,
მზე მუდამ ამოვა, მაგრამ ეს ოთახი შესაძლოა ერთხელაც დაინგრეს.
შენთან, როგორც მდინარესთან, ჩემი ცუდად ყოფნის მოსაყოლად მოვდივარ,
მაგრამ შენ მდინარესავით კი არ მიგაქვს ის დავიწყების ზღვებისა და ოკეანეებისკენ,
ჩერდები და მისმენ,
თუმცა ვინ იცის, იქნებ კი არ მისმენ,
შენ ამოგაქვს ჩემი სულიდან ეს ყველაფერი
და ჩემს თავთან მალაპარაკებ.
ვუყურებ ვარსკვლავებს და არ ვიცი,
რომელი ციმციმებს ჩემთვის,
მაგრამ ადამიანებში მე შენ გხედავ.
არ ვიცი, რატომ გამიკეთა ასეთი საჩუქარი ცხოვრებამ,
საჩუქარი, რომელსაც ვერასდროს გავხსნი.
ტყუილია სიყვარული, თუ ის შენს გულზე დიდი არ არის.
ყველაზე მეტად სიყვარულს იტყუიებიან ადამიანები,
ხან ერთმანეთს ატყუებენ, ხან საკუთარ თავს.
ყველას უყვარს თავისი თავი,
მაგრამ არავის შეუძლია მისი გაძლება.
გაიხსენე,
ბოლოს რამდენი ხნით დარჩი,
საკუთარ თავთან, ერთი-ერთზე, მარტო?
ადამიანებს ის უფრო ამახსოვრდებათ,
როგორ ცდილობენ მისგან გაქცევას.
ერთ დღესაც,
როცა საბოლოოდ გაუცხოვდები შენი თავისგან,
მაშინ მოგიწევს სამუდამოდ მასთან დარჩენა.
როგორც ამბობენ,
სიკვდილის წინ ყველას განვლილი ცხოვრება ჩაუქროლებს თვალწინ,
მე ალბათ იმას დავინახავ,
როგორც მინდოდა მეცხოვრა
და რაც სამუდამოდ მიუწვდომელ სურვილებში დარჩა.
დღეს საკანალიზაციო ჭის თავსახურზე გვირილები დავხატე,
მაგრამ ეს ხატვა არ არის, ეს გადარჩენის მცდელობაა,
უხმო პროტესტი,
რომ ფუნჯის ყველა ფერადი მონასმის მიღმა,
შავი ფანქრის კონტურებია.
როგორ ვარ?
პირდაპირ რომ გითხრა,
სიმწრის ღიმილის, ან ბულბულყვავილა სიტყვების გარეშე - უფულოდ.
უფულობა წყევლასავითაა.
ეს ცხოვრება ყოველ დღე მგლეჯს თითო ნაწილს,
მისი ყოველდღიური ყოფითი პრობლემები და საფიქრალი
ქუჩის მტვერივით მფანტავს,
ვგრძნობ, აღარ შემიძლია ამ გაფანტული ნაწილების უკან მოგროვება
და ჩემი თავის თავიდან აწყობა,
ისეთის როგორიც მანამდე ვიყავი.
როგორ იწყება არყოფნა?
ჯერ იგრძნობ, რომ სიყვარული გულს აღარ გითრთოლებს,
ოცნება თვალებს აღარ გიელვარებს,
სისხლის დუღილს კოსმოსში აღარ გაჰყავხარ,
შეხება თითებს აღარ გიწვავს,
გემოს მხოლოდ ტკივილებს ატან,
ტკბილი რაც იყო, ყველაფერი მტვერს შეერია,
ერთ დღესაც გაიღვიძებ და ბავში აღარ იქნები,
შემდეგ ახალგაზრდა,
შემდეგ ის ვინც გინდოდა ყოფილიყავი,
ბოლოს საერთოდ აღარ იქნები.
მოკვდები, ცოტა ხანი ვიღაცებს ემახსოვრები,
მერე ისინიც მოკვდებიან და სულ ესაა.
სიზმრებშიც აღარავის გნახავს,
ფიქრებშიც აღარავინ დაგიძახებს,
ლოცვებშიც სხვისით ჩანაცვლდება შენი სახელი.
იმ სიცოცხლით სხვა იცხოვრებს,
შენ რომ გინდოდა, შენ რომ გიყვარდა.
რამდენი სიკვდილია სიკვდილამდე
და როგორი ცოტა სიცოცხლე.
ყველა გზას დაიგრძელებ სიცოცხლის გარდა,
მას მხოლოდ თუ შეამოკლებ.
ზოგჯერ ისე ვარ,
მინდა ორივე საფეთქელზე რევოლვერი მქონდეს მიბჯენილი
და სასხლეტებს ერთდროულად გამოვკრა.
ცხოვრებაში ერთხელ მაინც,
ჩვენ ყველანი ვიკლავთ თავს,
რომ გავიგოთ, რა არის მართლა მტკივნეული,
მართლა გაუსაძლისი, მართლა აუტანელი...
ცხოვრებაში ერთხელ მაინც,
ჩვენ ყველანი ვიკლავთ თავს,
რომ როცა საბოლოოდ წავალთ, შევძლოთ და უკან აღარ მოვიხედოთ.
სარკესთან ვდგავარ,
ვუყურებ როგორ გადმოდის თვალიდან ცრემლი,
როგორ მოყვება ლოყას, პატარავდება და ბოლოს ქრება,
საიდან მოდიან, ან რამხელა გზას გამოდიან და კვალავენ ცრემლები,
ვიდრე დღის სინათლეს იხილავენ და რისთვის?
ზოგჯერ საიმისოდაც არ გეყოფა ისინი,
თითი დაისველო და და შუბლზე, ან მაჯებზე ჯვარი გამოისახო.
არაფერი მაქვს ცრემლებზე წმინდა,
არც სული, არც ხორცი, არც სისხლი.
ხანდახან ყველაფრით დაღლილს გეჩვენება რომ სამყარო თავდაყირა დგას,
მაგრამ არაფერი იცვლება,
რა იქნება, ცოტა სხვანაირად დაღამდეს,
ცოტა სხვანაირად გათენდეს,
ცოტა სხვანაირად იწვიმოს,
ცოტა სხვანაირად იყოს ყველაფერი.
თითქმის ყოველ ღამე ვწერ, როგორ ცუდად ვარ,
თითქმის ყოველ დილით ვშლი ამ ნაწერებს,
მაგრამ მხოლოდ ნაწერები იშლება
და ისიც მხოლოდ ფურცლებიდან.
ნეტა ანგელოზები თუ კითხულობენ ლექსებს,
დემონებმა ისინი ზეპირად იციან.
ქრისტეს ყველა სიტყვა ზედმიწევნით მოვიდა ჩვენამდე,
მაგრამ არსად წერია,
მაგრამ არავინ იცის,
როცა ჩუმად იყო,
რას ამბობდა,
რაზე ფიქრობდა.
ჭეშმარიტი ოცნებები, ლოცვებიდან იბადებიან.
დახურული ფანჯრების წინ ვდგავარ,
მისი მინებივით გამჭვირვალე,
რომლებიც მეორე მხარეს მხოლოდ სინათლეს ატარებენ
და არა ჰაერს,
მჭირდება ვიღაც, ვინც ამ ფანჯრებივით გამომაღებს,
ან ჩემს მარტოობას მისი მინებივით ჩაამსხვრევს,
რომელიც მხოლოდ წინა მხრიდან კი არ მიკეტავს გზას,
ირვლივ ისე მაქვს შემოჭერილი, ყელამდე,
როგორც მინდორში მოწყვეტილ ყვავილებს შუშის ლარნაკი.
იმის რწმენა, რომ ყველაფერი კარგად იქნება,
ისეთივე სახიფათოა,
როგორც სიზმარში ნანახი ქალის შეყვარება
და ზოგჯერ იმედის შენარჩუნება უფრო მეტად მტკივნეულია,
ვიდრე მისი დაკარგვა.
განა ყოველთვის საკუთარ თავს ვესაუბრები,
როცა ვარ მარტო,
მითუფრო გულში,
როცა ფიზიკურად ხელფეხშეხსნილი
და სულიერად მიჯაჭვული ვარ, არ ვიცი რაზე,
ვუყურებ უამრავ კადრს, მაგრამ არცერთს აღვბეჭდავ,
ჩემი გონება არაფრისკენაა მიმართული,
მსგავსად იმათი,
ვინც დაკარგულია სივრცეში და არეული აქვს დრო,
ვისაც თვალების ერთხელ გახელა და დახუჭვა არ ჰყოფნის,
ვინც ერთნაირად წვალობს დაძინებას და გაღვიძებას,
ვისაც ყველა ცხოვრებით უწევს ცხოვრება, გარდა საკუთარისა.
იმდენი ღამეა,
რამდენი ადამიანიც არის,
არა, უფრო მეტი, რამდენი ტკივილიც.
განა დღეები არ უნდა აშიშვლებდნენ
შენს სულს, შენს სიჩუმეს?
მაგრამ ღამეებიც ხომ დღეებია, დღის სინათლის გარეშე.
ღამეს ეშინია ჩემი სულის სიბნელეში ჩახედვის.
ღამით ცა ვარსკვლავებითაა მოჭედილი,
მიწა - ტკივილებით.
არავინ იცის რაზე ვფიქრობ,
თვითონ ფიქრებმაც არ იციან...
ასეთია ბედისწერის განაჩენი,
ცხოვრობ სადღაც შენი ცხოვრების მიღმა...
რას გავიფიქრებ სიკვდილის წინ?
იმას რაც უკანასკნელმა სიცოცხლემისჯილმა გაიფიქრა,
რომელიც 28 წლის, თავის დაბადების დღეზე მოკვდა.
“ყველგან, ჩემს ნაკვალევზე,
ყვავილები ჰყვაოდა,
მხოლოდ ჩემს ხელებში არ იყო არაფერი.“
არაფერი არ შეცვლილა, ღმერთო,
ყველაფერი ისევ ისეა,
როგორც იყო... როგორც იქნება...
ხელებში ქვები და ტალახი გვიჭირავს.
გულუბრყვილო და სათნო თვალებით კი
თითქოს მთელი ცხოვრება ცას ავყურებთ,
რომ არ გამოგვრჩე,
რომ თუ იქ შემთხვევით თვალი მოგკარით,
ცრემლის ღვრითა და მჯიღის ცემით დავემხოთ შენ წინაშე,
მაგრამ თუ მიწაზე გამოჩნდი, განწირული ხარ.
უცებ, ვიგრძენი, რომ მარტო ვიყავი.
ამ მილიონ... ამ მილიარდ... ამ სამყაროში...
უცებ, ვიგრძენი, რომ მარტო ვიყავი.
არ მაინტერესებს, რომ ფხიზელი ვარ,
რომ ჯიბეში ხუთი თეთრიც არ მიგდია,
რომ ერთი ღერი სიგარეტიც არ მაქვს,
რომ მივდივარ და არ ვიცი საით,
რომ ფეხები მტკვივა,
რომ დღეს ათასი ცოდვით დავმძიმდი,
რომ მიმეორებს განცდა ათასთა,
რომ ვარ ტრაგიკული,
რომ ვარ მარტო,
რომ ყოველ დღე შინაგანად ვცარიელდები,
არ მაინტერესებს, რომ ცოცხალი ვარ.
უბრალოდ, ვგრძნობ,
რომ სიყვარული შემიძლია.
სხვა დანარჩენზე სხვამ იფიქროს.