ჩემი გული სიყვარულის ცეცხლით იწვის. ყველას ძალუძს ამ ალის ხილვა. ვნებათა ქარიშხალს აჰყოლია მკერდის საპატიმროში გამომწყვდეული გული და ისე ირწევა გრძნობათაგან, როგორც ოკეანის ტალღებით აღტაცებული ნავი. ამ მოცეკვავე სამყაროსთან ერთად ვცეკვავ რითმთა საფარზე. მე შენი მთვარე ვარ და მთვარის ნათებაც. შენს ბაღში დარგული ვარდიც მე ვარ და მათ მოსარწყავად გამზადებული ანკარა წყალიც. ამ გზაზე მოვდიოდი სამოსშემოძარცული და ტერფშიშველი. პასუხად შენი სიცილი მსურს მხოლოდ, რომ მოიკლას ყველა ნაღველნარევი სევდა. სიყვარულის სულით აღვსილი მოვდიოდი ვარდის წალკოტში, რადგან საყვარლის ძახილი მივსებდა ყურებს. მტრებით გარშემორტყმულს, უცხოებად მექცნენ მეგობრებიც, მაგრამ მაინც ქარივით თავისუფალია ჩემი სული. მხოლოდ მწუხარებით შემიცნია სიხარულის მშვენიერება. წარვიდა ჩემგან მოთმინება, მოვიწამლე, სიყვარულის სიგიჟით შევიქენ შეპყრობილი და თვალებს მიწვავს ნაცრისფერი ბურუსი. მე არ ვარ მთვრალი, მაგრამ ვეღარ ვამჩნევ, სად გადის ზღვარი სიფხიზლესა და სიმთვრალეს შორის. ვხედავ მხოლოდ შენი სახლის ეზოში დაკარგულ ვარდებს და თვალს მიკაწრავენ მათი ეკლები...