ღამე მშვიდობის, სტუმარო!
სამშ, 19 მარ 2024, 6:33 AM
Geo|Eng
ავტორიზაციის ფორმა

არსება რომელიც არ არსებობს..

    შუადღე იყო. ფანჯრის რაფაზე სიგარეტით და ყავის ჭიქით ხელში ვიჯექი. ამაოდ ველოდი მაცოცხლებელ ნიავს, რომელიც არ არსებობდა. არ არსებობდა ჩემთვის... მუსიკას ვუსმენდი და ვფიქრობდი. ვფიქრობდი საკუთარ თავზე. ჩემ თავში აღმოჩენებს ვაკეთებდი, რაც ნამდვილად მსიამოვნებდა და თვითკმაყოფილების გრძნობას მანიჭებდა. ნელ-ნელა ბინდდებოდა, მე ისევ რაფაზე ვიჯექი. ეხლა უკვე მთვლემდა და ცოტა მციოდა. მოულოდნელად ჩემი სახელი მომესმა. ვიღაც მეძახდა. ფანჯრიდან გავიხედე და უცნობი გოგონა დავინახე. აშკარად სადღაც მყავდა ნანახი, მაგრამ ვერ ვიხსენებდი სად... ოთახიდან გავედი. ქუჩის კარი გავაღე, მაგრამ გოგონა უკვე მიდიოდა. თავდახრილს ხელები წინ წაეღო. თითქოს ლოცულობსო. გაშლილი თმა მხრებამდე სწვდებოდა... უცებ მოიხედა. ცისფერი თვალები სახეში შემომანათა. ისე მიყურებდა თითქოს, ჩემგან მისდამი სიმპათიას გრძნობდა. ვერ მივხვდი, როგორ მიხვდა რომ მე ის მომეწონა. მომეწონა მიდი თმა და ყველაზე მეტად ნაღვლიანი და ჭკვიანი თვალები, რომელიც მიყურებდა და რაღაცას მეუბნებოდა ჩემთვის უცხო, გაუგებარ ენაზე... მას მივუახლოვდი. თვალებში შემომხედა და ის იყო რაღაც უნდა ეთქვა რომ დავასწარი და მე ვკითხე: 

- მეცნობი, ძალიან მეცნობი მაგრამ ვერ ვხვდები ვინ ხარ... ვინ ხარ? ცისფერი თვალები ისევ მე მიყურებდა. ეხლა შევამჩნიე მისი მარგალიტივით თეთრი კბილები, რომელსაც ლაპარაკისას აჩენდა.

- მე შენი წარმოსახვა ვარ, მე შენი სიზმრიდან ვარ... და გამიღიმა თავისი არამიწიერი ღიმილით, რომლითაც ვერცერთი ქალღმერთი ვერ გაიცინებდა. ეს ძალიან მმწონდა, მაგიჟებდა... ერთხელ შემომხედა და უკანმოუხედავად წავიდა. მიდიოდა შეუჩერებლად. თითქოს საზარელ მონსტრს გაურბოდა და ეს მონსტრი მე ვიყავი... დავითრგუნე და მოწყენილი, თითქმის აცრემლებული თვალებით ვუყურებდი. ბოლოს გაქრა ვერ დავინახე საით წავიდა. რატომღაც მეგონა რომ დაბრუნდებოდა, მაგრამ გავიდა დღეები, ტვეები. ის არ ჩანდა. მისი დაბრუნების იმედიც თითქმის დავკარგე. საკუთარ თავს ვუმეორებდი „ ის უბრალოდ წარმოსახვა იყო, აბა როგორ შეიძლება ასეთი ლამაზი არსება არსებობდეს?" მე მას ადამიანად არ ვთვლიდი, ჩემთვის ის ქალღმერთი იყო... ყოველ საღამოს, ისევ იმ დროს, იმავე ადგილას ვიჯექი და მისი ხმის გაგონებაზე ვოცნებობდი, მაგრამ ჩემს იმედებს ახდება არ ეწერა... შუა ზამთარი იყო. ხეებს ფაფუკი მაგრამ ცივი საფარი დასდებოდათ. ქუჩაში მივდიოდი, თოვლში ნელა მივაბიჯებდი და ისევ მასზე ვფიქრობდი, მგონი შემიყვარდა... ცაში ავიხედე, ხელები გავშალე და მთელი ძალით ვიყვირე:

- მიყვარს, მთელი არსებით მიყვარს!.. ყინულზე ფეხი ამიცურდა და დავეცი. დავინახე ვიღაც გამოიქცა ჩემსკენ. მომიახლოვდა, ხელი გამომიწოდა და ადგომაში მომეხმარა. სახეზე შევხედე, ეს ის ქალღმერთი იყო, რომელიც მთელი არსებით მიყვარდა. ერთმანეთს ჩავეხუტეთ, თითქოს დრო გაჩერდა, სულ რამდენიმე წამი ვიდექით ასე... ხელები ჩავკიდეთ და თოვლში უხმოდ მივსეირნობდით. უკან მოვიხედე, მხოლოდ ჩემი ნაკვალევი ჩანდა. თითქოს ის ჩემს გვერდით არც ყოფილიყოს. გაკვირვებულმა შევხედე. გაიღიმა და მიპასუხა იმ სიტყვებით რომელიც უკვე მოსმენილი მქონდა:

- მე შენი წარმოსახვა ვარ. მე ვარ არსება, რომელიც არ არსებობს! თავი დახარა და გაჩუმდა. ვერაფერი გავიგე. რა უნდოდა ან რას ნიშნავდა მისი ასეთი უცნაური პასუხი. ის ისევ თავდახრილი იდგა. თოვლზე წითელი წვეთები ეცემოდა. სახეზე შევხედე და თავზარი დამეცა, მისი თვალებიდან სისხლის ცრემლები მოდიოდა. გაოცებული და შეშინებული ვიყავი. ბოლოს გავბედე და თავი ავაწევინე. თვალბში ვერ მიყურებდა, მხოლოდ ერთი წინადადება წარმოსთქვა:

- მაპატიე რომ შენს ცხოვრებაში გავჩნდი. მაპატიე რომ ასე დაგტანჯე... ამ სიტყვების თქმა და მისი გაქრობა ერთი იყო... მუხლებზე დავეცი, ვტიროდი. მისი სისხლიანი თოვლი მუჭით ავიღე, მაგრამ დადნა და პატრონივით გაქრა... დღემდე არ მასვენებს კითხვები, ვინ იყო ან საიდან გაჩნდა, ჩემგან რა უნდოდა, რატომ არ მასვენებდა არც დღისით და არც ღამით... უცებ მისი სიტყვები გამხსენდა:

„მე შენი წარმოსახვა ვარ, მე შენი სიზმრიდან ვარ!.."

ნეტავ ვინ იყო?

 
 
...
სახელი: ...
ჯგუფი: ...
სტატუსი: ...
თარიღი: 05 აპრ 2017,11:16 AM
ნახვები: 1300
კატეგორია: ისტორიები
კომენტარები: 0
Banner Place
კომენტარის დამატება