გარეთ თოვდა... აბგად ჰქონდა... ერთი მუჭა ხორბალი.
ქარი ქროდა, ქარი ქროდა ... ტრიალებდა ბორბალი.
აღარც ფაცხა , აღარც ქისა , აღარც ჩინი თვალისა...
კაცი, საცხა ასი წლისა , იხსენებდა თავისას.

ამრიაო, დამრიაო, ქოვა თქუ დო ვარიაო,
ქინძისთავიც არ მაჩუქა, დედის ნახსოვარიაო.

ველად ვსდიე. აბა, წიე, ჯანიანი ვიყავი,
თუმც, მალევე დავეწიე, ვერაფერი ვუყავი

-გოგო, გოგო, თვალკაკაბა,
ხვალვე ცოლად შეგირთავ!
ცხრა სულ მსახურს დაგიყენებ,
ცხრა ძმას დავთმობ შეგირდად...

ასე მითხრა:- არ მინდაო, ბიჭო, შენი დოვლათი.
რაც მაცვია იმითაო, სხვას მივყვები ცოლათო.

ამრიაო, დამრიაო, ქოვა თქუ დო ვარიაო,
ქინძისთავიც არ მაჩუქა, დედის ნახსოვარიაო

კაცი, საცხა ასი წლისა , იხსენებდა თავისას...
აღარც ფაცხა, აღარც ქისა, აღარც ჩინი თვალისა
გარედ თოვდა, აბგად ჰქონდა ერთი მუჭა ხორბალი,
ქარი ქროდა, ქარი ქროდა, ტრიალებდა ბორბალი..!!