გუშინ განვირიდე ყველა ემოცია,
შენზე ფიქრი ისევ წარსულს ჩავაბარე,
ჩუმად დავიმარხე ჩემში მოგონება
კარი დავხურე და გულიც გაგატანე...

უკვე აღარც მინდა შენი დაბრუნება,
ანდა რა აზრი აქვს?–ასე უცხოდქცეულს?!
შავი დარაბების მიღმა ზაფხულია,
მაგრამ ზამთრის სუსხი ჩემში დანავარდობს...

წადი...ნუღარც მოხვალ,უკვე გვიანია...
მე დღეს არად მიღირს–ყალბი გულწრფელობა,
ჩემში სიყვარულმა ღამე გაათია
შენ–კი მოგესაჯა,კარგო,უჩემობა...

ყოველ ღამეს მოაქვს ფიქრი სიკვდილზე და სიშორეზე... და მეშინია...
ვფიქრობ: მოვა წამი, როცა არ ვიქნები ცოცხალი. მაინც მჯერა უკვდავების.
მე პოეზიამ მაგრძნობინა, რომ სადღაც შორს არსებობს უკვდავების ცისფერი მხარე, სადაც დაფრინავს ჩემი მწუხარე სული.
ქარიშხლიანი ღამეა და მინდა ვიყო სხვაგან.
პოეზიამ იცის უეცარი სიხარული,
რომელიც უდრის გაფრენას..