ყოველთვის ყველაფერი იცვლება და მარადიული არასოდეს არაფერი არაა, ყოველთვის როცა ცუდად ვარ მარტო ვრჩები რადგან არავის სურს ჩემი მოსმენა, თუმცა უფრო სწორი იქნებოდა რომ მეთქვა მე არ მსურს არავისთან საუბარითქო,დღესაც ჩვეულებრივი დღე გათენდა ისეთივე, როგორიცა ყველაა, მთელი ცხოვრება დღეებისგან შედგება, ეს დღეები კი მუდამ ერთმანეთს გავს და რა გამოდის, რომ ცხოვრება მონოტონურ რეჟიმში მიდის, ეს კი საშინელება და აუტანელია, თითქოს ადამიანებიც ყველანი ერთმანეთს ვგავართ, ნუთუ ამისთვის იწვალა უფალმა, რომ ყველა ერთი იყოს???!! ზოგჯერ ვკარგავთ საკუთარ თავზე კონტროლს, გადავდივართ სხვა განზომილებაში, ვცდებით საზღვრებს, იმ საზღვრებს, რომლებსაც სამყარო აწესებს, ანუ შესაძლოა ისე ცხოვრება, რომ ყოველი დღე ერთმანეთს არ გავდეს, ეს კი ვფიქრობ უფრო საინტერესოა....ზოგჯერ ძალიან მინდება გიჟი ვიყო, გიჟი რადგან ყველა გიჟი თავისუფალია და მხოლოდ იმიტომ რომ ჰქვიათ „გიჟები“ აკეთებენ იმას რაც სურთ, აი სადამდე მივედი თავისუფლება მსურს, თუმცა რა შეიძლება იყოს ჩემთვის ეს თავისუფლება?ამაზე პასუხი არ მაქვს , რადგან მგონია, რომ თავისუფალი ვარ, თავისუფალი მაგრამ ჩემი სულიერი ტკივილები მამძიმებს, ის ტკივილები, რომლითაც დღეს მასისგან გამოვირჩევი და მე ნამდვილად „მე“ ვარ, მეამაყება, როდესაც ჩემს სახელს ახსენებენ, იმიტომ რომ ჩემნაირი არავინაა, ხო შეიძლება საკუთარ თავზე შეყვარებული იდიოტიც კი ვარ, თუმცა მე მაქვს ამაზე პასუხი და ჩემი პასუხია ის, რომ ადამიანს, რომელსაც არ უყვარს საკუთარი თავი ვერასოდეს შეიყვარებს სხვას, რადგან სიყვარული სწორედ იმას გულისხმობს, რომ სხვა საკუთარ თავზე მეტად გიყვარდეს, აი ვხედავ ჩემი პასუხიც ვიპოვე კითხვაზე რა არის ჩემთვის ბედნიერება, ფსიქოლოგიურად თუ მივუდგები ჩავთვლი, რომ ....თუმცა ხედავ??? თავისუფლების მაგივრად ბედნიერება დავწერე, ეს მნიშვნელოვანია, რადგანმ თავისუფლება ვიფიქრე და ბედნიერება დავწერე, აი ჩემი პასუხი ამ ყველა კითხვაზე:ჩემითვის თავისუფლება ბედნიერად ყოფნაა, ხოლო ამ ბედნიერებას სიყვარული მაძლევს, თუმცა ამ წუთას სულაც არ ვგრძნობ თავს ბედნიერად აი კიდევ ერთი პასუხი, როდესაც რომელიმე პუნქტი ირღვევა სადღაც წყდება ჯაჭვი და აღარ იძლევა მთლიანობას.ახლა ჩემი მიზანია დავადგინო რატომ არ ვარ ბედნიერი და რა მჭირდება იმისთვის რომ ვიყო ბედნიერი ან საერთოდ სადაა ჩემი ჭეშმარიტი ბედნიერება, ამაზე ალბათ დაფიქრება დამჭირდება იმისთვის რომ სწორ პასუხამდე მივიდე, მოკლედ ჩემი ბედნიერების საიდუმლო მარტივია სიყვარული და კიდევ ერთხელ სიყვარული, ჩემთვის მნიშვნელოვანია ხალხს ვუყვარდე, თუმცა იცი რას ვხვდები? იმას, რომ თავად არ ვუშვებ ხალხს ახლოს და არ ვაძლევ ამ სიყვარულის უფლებას, რატომ არ ვუშვებ? იმიტომ რომ მეშინის „ადამიანოფობია“ მჭირს, თუმცა მაქვს კიდევ ერთი კითხვა რა შეიძლება გამიკეთონ ისეთი რაც არავის გაუკეთებია ან როგორ შეიძლება მატკინონ ისე, როგორც არავის უტკენია? აი პასუხიც: ადამიანთა ფანტაზია ამოუწურავია და თანად ყველა ინდივიდუალური, და მაშინ , რა უნდა მოხდეს, რომ ადამიანებმა არ მატკინონ ან არ მიმატოვონ? ალბათ თავად უნდა ვიყო ისეთი, რომ არავის მოუნდეს ჩემი დატოვება და რა არის ამის მთავარი საიდუმლო? ისევ და ისევ სიყვარული, რადგან გაცემული ყოველთვის უკან ბრუნდება. “სიყვარულის დუელი“ ასე ვუწოდებდი ამ მოქმედებას, რადგან დუელში გამოწვევაზე მხოლოდ ბრიყვი თუ იტყვის უარს.