შენ
წახვალ შორს და ამინდებიც აირევიან
და მე დავრჩები, როგორც შორი, გაღმა ნაპირი,
გამიჭირდება,
გეფიცები, თანაც ძალიან,
მაგრამ არაფერს გაგრძნობინებ, როგორც დაგპირდი...

აქეთ ზამთარი შემოდგომის გარეშე დადგა
და არაფერი, სიცივეა გარეთ, შიგნით და
მე ყველაფერი გაპატიე სიმშვიდის გარდა
რადგან ასეა, არ უხდება წასვლას სიმშვიდე.

გარეთ თოვდა... აბგად ჰქონდა... ერთი მუჭა ხორბალი.
ქარი ქროდა, ქარი ქროდა ... ტრიალებდა ბორბალი.
აღარც ფაცხა , აღარც ქისა , აღარც ჩინი თვალისა...
კაცი, საცხა ასი წლისა , იხსენებდა თავისას.

ამრიაო, დამრიაო, ქოვა თქუ დო ვარიაო,
ქინძისთავიც არ მაჩუქა, დედის ნახსოვარიაო.

ველად ვსდიე. აბა, წიე, ჯანიანი ვიყავი,
თუმც, მალევე დავეწიე, ვერაფერი ვუყავი

მთელი ცხოვრებაა გეძებ,
მთელი ცხოვრებაა გნატრობ,
იცი, შემეშალე ერთხელ,
ახლა მოგაგენი ვატყობ.
აი, ის ღიმილი სადაც
ერთ დროს დავიკარგე უკვე,
ჟამის გარდახტომის დროდან
ახლა სიგიჟისკენ ვუხვევ.
აი გაწვიმებას იწყებს
ხალხიც მოეფარა კედლებს,
მე კი გამოვედი გარეთ
უნდა შეგეფეთო მე შენ.

შორს ცის კამარას მიწიერთაგან
ალი ეკიდა მზის ცხელ სხივებში
ცეცხლს ასდიოდა კვამლი ქათქათა
და იხრჩობოდა მაღალ მორევში
 
რკინის ღრუბლებად ამოჭედილი
ცხრა საფეხური ამაღლებულა
მაღლა ღვთის ტახტი იდგა მოქნილი
დროში ქცეული უკვდავ სხეულად..

ცოდვით დავთვერი და აქ მოვეთრიე,
ფეხზე ვერ ვდგავარ ისე ვარ მთვრალი,
ღმერთო შენს სახლში შემოვეთრიე,
მინდა გავსწორდეთ, მომცე ჩემი ვალი.
ცოტა თუ გჭორავდა მასთან ნათელია,
გოლგოთის მთას რომ თელავდი ჯვარით,
ცოდვები მარტო როცა გათელინა.
ვის ანაღვლებდი, გკიცხავდნენ ჯავრით,
რისთვის შეეწირე ასეთი მარგალიტი?
მათთვის ვინც მცირე ვერცხლზე გაგყიდეს
ნუთუ ღირდა ხალხისთვის ასეთი მაგალითი,
რომელთაც კვართი კამათლით გაყიდეს.
ამას აქ რა უნდა? ყველა მე მიყურებს
რამდენის აქ ყოფნა უბრალოდ მოდაა,
მათი ჩურჩული სმენას მიყრუებს
გულში მლანძღავენ და ერთი მოთქმაა.

მე დავამთავრე სიყვარულის დამარცვალება,
მე დავამთავრე ჩემი გულის გარდაცვალება,
ის სიყვარული დავამთავრე მე რომ მიყვარდა
და ისიც თითქოს ყველაფერი გულს რომ მიკლავდა,
არ მემეტები მაგრამ რა ვქნა არც შენ დამინდე
არცერთი სიტყვა სიყვარულის მე არ გამინდე
მე ქარავნებით მოგიზიდე ლამაზი ბედი,
შენ კი შავ-თეთრად შემიღებე ცხოვრების ხედი..
მე ვოცნებობდი დაეხატე უფუნჯოდ მხატვარს,
რომელიც ჩემში იმალება და სულ შენ გხატავს.
სულ ის მინდოდა მოსულიყო შენთის ზამთარი ,
რომ ჩემს სხეულში მომეძებნე სადღაც გამთბარი,
სულ ის მინდოდა მიყვარხრო ჩემთვის რომ გეთქვა
და ამ სუტყვებით ჩემი გრძნობა რომ დაგესეტყვა..

მე რომ წავალ ალბათ იტყვის დედა
ეს რა კარგი გამიზრდია შვილი
და ინატრებს ის დღე მისცა ნეტავ.
პირველად რომ დამიკერა ღილი.
როცა წავალ,გაიხსენებს მამაა
პირველად რომ მნახა უკვე დიდი
კარგია რომ არ გამათამამა
კარგია რომ ასე კარგად მსჯიდი
წავალ,მჯერა მერე იტყვის ქალი
შესაძლოა დაიღვაროს ცრემლად
ეცოცხლაო,ყოფილიყო მთვრალი
მთვარია ვიქნებოდით ერთად.