– მე რა უნდა გითხრათ სიყვარულზე, ეგ 
ასაკი უკვე გავიარე.
– რა ასაკი.
– აი, კაცს რომ ჰგონია, სიყვარული მართლა რომ არსებობს.
– თქვენ გინდათ თქვათ რომ. . .
– დიახ, დიახ, ადრეც მეგონა, რომ არსებობდა, მაგრამ თურმე ეს ყველაფერი ბავშვობის ილუზიები იყო.
– მერე როგორ მიხვდით, რომ არ არსებობს?

ყოველთვის ყველაფერი იცვლება და მარადიული არასოდეს არაფერი არაა, ყოველთვის როცა ცუდად ვარ მარტო ვრჩები რადგან არავის სურს ჩემი მოსმენა, თუმცა უფრო სწორი იქნებოდა რომ მეთქვა მე არ მსურს არავისთან საუბარითქო,დღესაც ჩვეულებრივი დღე გათენდა ისეთივე, როგორიცა ყველაა, მთელი ცხოვრება დღეებისგან შედგება, ეს დღეები კი მუდამ ერთმანეთს გავს და რა გამოდის, რომ ცხოვრება მონოტონურ რეჟიმში მიდის, ეს კი საშინელება და აუტანელია, თითქოს ადამიანებიც ყველანი ერთმანეთს ვგავართ, ნუთუ ამისთვის იწვალა უფალმა, რომ ყველა ერთი იყოს???!! ზოგჯერ ვკარგავთ საკუთარ თავზე კონტროლს, გადავდივართ სხვა განზომილებაში, ვცდებით საზღვრებს, იმ საზღვრებს, რომლებსაც სამყარო აწესებს, ანუ შესაძლოა ისე ცხოვრება, რომ ყოველი დღე ერთმანეთს არ გავდეს, ეს კი ვფიქრობ უფრო საინტერესოა....ზოგჯერ ძალიან მინდება გიჟი ვიყო, გიჟი რადგან ყველა გიჟი თავისუფალია და მხოლოდ იმიტომ რომ ჰქვიათ „გიჟები“ აკეთებენ იმას რაც სურთ, აი სადამდე მივედი თავისუფლება მსურს, თუმცა რა შეიძლება იყოს ჩემთვის ეს თავისუფლება?