დავდივარ გვამი, უჰაეროდ სუნთქავს ფილტვები.
გადარჩენილი მხოლოდ სიჩუმის ნაფლეთებია ...
სარკის წინ ვდგავარ სანთლით ხელში, ცოდვით ვიწვები.
კედლებზე ბზარი ჩემი მუშტის ნახეთქებია .

სულ-გამძვრალი ვარ, დინებაში ვპოვებ დასასრულს ...
ფსკერზე დარგული უგზოუკვლოდ ჩემი გვამია
და თუ შენ ნახავ, ამ სივრცის კედლებს, ფრჩხილით დაკაწრულს,
აქ მე ვიყავი ! აქ არვის არ გაუხარია !

......რამდენიმე თვის წინ ბიჭთან შეხვედრა დავიწყე.....სიყვარულის გამო არა.... უბრალოდ მარტოობის და მოწყენილობის გამო.... გუშინ მეგობრებთან ერთად სვამდა....როცა სახლში მოვიდა მითხრა:
- შენ იდეალური ხარ... ახლა მეგობრებს ვუსმენდი და მივხვდი: შენ საუკეთესო ხარ!....არასდროს ეჭვიანობ.... მეგობრებთან მიშვებ....შემდეგ არ მეკითხები იყვნენ თუ არა იქ სხვა ქალები.....არ მეჩხუბები....საჩუქრებს არ მთხოვ....თუ კი სამუშაოზე გვიანობამდე შემოვრჩი არ გწყინს.... შენ ყველაზე კარგი ხარ ამ სამყაროში!....
.........
მე ვიდექი.....ვუსმენდი და ვფიქრობდი.... რისი თქმა შემიძლია.....თუ რატომ ვარ იდეალური?!... იმიტომ რომ არ მაინტერესებს...სად დადის....ვისთან ერთად..... როდის მოვა სახლში..... მოვიდა - კარგია.... თუ არა - უკეთესი.... გამოდის იდეალური ქალი - ეს ის არის, რომელსაც არ უყვარხარ?!...

ისტორია, რომლის შესახებაც გვსურს, დღეს მოგითხროთ, ინტერნეტის მომხმარებლებს შორის ძალიან პოპულარული გახდა, რადგან მასში ღრმა შინაარსი დევს.

„სახლში ვახშმად დავბრუნდი და ჩემს ცოლს ვუთხარი, რომ მართალია მიმძიმდა, მაგრამ მისთვის რაღაც უნდა მეთქვა. მან არაფერი მიპასუხა და ვახშმობა გააგრძელა. მის თვალებში, მაშინ, პირველად არ შემიმჩნევია ტკივილი…

მე არ მესიმ იმ ადამიანების, რომლებიც ყველა სირთულის გამო ცხოვრების სისასტიკეს ახსენებს. დიახ, ცხოვრება თავის წილად რთულია და ხშირად ადამიანები ვიბრძვით, რომ რაღაცას მივაღწიოთ და ბედნიერები ვიყოთ. ცხოვრება კიბეა, ხან ზემოთ ადიხარ და ხან ქვემოთ გიწევს ჩამოსვლა. აქედან გამომდინარე კიბეზე ასვლისას იგებ, თუ როგორი გემო აქ ბედნიერებას და აცნობიერებ, რომ სირთულეები მხოლოდ გაძლიერებს და მეტად მიზანდასახული ხდები საკუთარი სურვილების ახდენაში.

დრო გადის...ჩემს ცხოვრებაში კი არაფერი იცვლება. გაგიგიათ?
"ცხოვრება ერთ წერტილში ვერ გაჩერდება"-ამ ფრაზას სასტიკად არ ვეთანხმები.

როცა ადამიანს უშვებ ცხოვრებიდან
მარტო არ მიდის.
თან იმდენი რამე მიაქვს რაც შენია
ნახევარიც კი არ რჩები.
როცა ადამიანს უშვებ ცხოვრებიდან –
შენც მიდიხარ.
იმ ადგილსაც კი არ ტოვებთ, სადაც იდექით
ინაწილებთ, ისიც თან მიგაქვთ...
აქ სხვები ვეღარ დადგებიან.
ვინაიდან ეს ადგილი
არ იყო სახლი
არც ქუჩა და მითუმეტეს არ იყო სადმე...
ეს ადგილი ის საერთო სუნი იყო, რომელიც გქონდათ
საცხოვრებლად ერთმანეთში რომ გადახვედით
და ცალ-ცალკე არსებობაც შეწყვიტეთ ბოლოს. ..