ვგრძნობ როგორ იწყებს შემოდგომის სურნელი შემოპარვას ზაფხულის ცაში. ჰაერი იხუთება, ბალახის სურნელი ასდის დედამიწას, კრაზანები ცდილობენ მყურდო ოთახებში დაემალონ სიცხეს. თვითმფრინავების ხმა ისმის ციდან, აქა იქ თუ გაიგონებ ხის შრიალს.  გულში შემოჭრილი ძველი გრძნობები ამ ოხშივარში იწყებენ დნობას. სადღაც სერზე მისეირნობს ქალბატონი, ყვავილებითა და ქოლგით ხელდამშვენებული.  აქვე მატარებლის გუგუნი ისმის. ლიანდაგებს მიუყვება ცრემლიანი მზერა გამცილებლის. ნოსტალგიები იწყებენ თრობას. დანაოჭებული მოხუცი, რომელიც ჩიბუხს აბოლებს ცრემლი ჩასდგომია ცისფერ თვალებში, ახალგაზრდული მოგონებებით გამოწვეული. აქვე მეეზოვე თავის ძველი ცოცხით გვის აქა იქ დაფანტულ ერთი ხის ფოთლებს, თითქოს სამშობლოს დაეკარგნენ.. სადღაც ფერდობიდან გუგულის ხმა მოისმის...

რა ტკბილია რა საამურია ყოველივე ეს, მაგრამ უფრო რთულია, როცა ამ ყველაფრის განცდა გეკარგება .. თითქოს თვალდაბინდულს მიცვალებულივით სუდარა გაფარია და გრძნობ როგორ დნება შენს მახლობლად სანთლები..

რეკენ გლოვის ზარები.. წყვდიადია..დემონური ჭიდილი ცხოვრებასთან ნუ დამამწყვდევთ კუბოში!.. 

ცოცხალი ვარ!

კივილი!..

ჩემი ხმა არავის ესმის.. მხოლოდ ცივ მიწას, ისიც დუმს, გახსენით დარაბები, მზე შემოუშვით, ცხოვრება მწყურია!!! აქვე სამართებლით დასერილი შვილის სხეულს დასტირის დედა... ცრემლები.. ჰმ! 

იქნებ გვიანია...