ფანჯრის რაფაზე ვზივარ და გარეთ ვიყურები...
თოვლის მსხვილი ფიფქები ეცემა ჩემს ფანჯარას და ასველებს...
ვზივარ და ვფიქრობ:როგორ შეიძლება იყო სრულიად მარტო? თუმცა ეს სრულიად შესაძლებელია ამავდროულად, როცა ყველა გივიწყებს, ახლა ისეთი დროა რომ ყველა საკუთარ ტყავზე ფიქრობს და ვისღა ახსოვხარ შენ?! ”ლიჟბი” საკუთარ თავს უშველონ”.
გრძნობების კორიანტელი ტრიალებს ჩემს ირგვლივ, ვერ გამიგია რას ვგრძნობ:სიხარულს? ტკივილს? სევდას? თუ უზღვავ ბედნიერებას? არ ვიცი არ ვიცი...
გარეთ თოვამ უმატა, ქუჩა ცარიელია, გზები ნელ-ნელა თეთრად იფარება, ქუჩი მდგარი მანქანებს თოვლი ფარავს ზემოდან. კაცის ჭაჭანება არ არის. ქურთუკი შემოვიცვი, ქუდი დავიხურე და ხელთათმანები გავიკეთე, გარეთ გავედი, სრული სიცარიელე და მარტოობა, მხოლოდ მე დავდივარ ქუჩაში, თავს გარიყულად ვგრძნობ, თითქოს არავის ვახსოვარ და არავინ ფიქრობს ჩემზე, ერთი კორპუსის 2 სართულის ფანჯრიდან ხანშიშესული ქალი დაბღვერილი მიყურებს, ვითომ ჩუმად მაგრამ მაინც გავიგე როგორ ჩაილაპარაკა თავისთვის:სულელი ამ სიცივეში რას დადის, აეტიოს სახლში და გათბეს!!! გამეღიმა და ვთქვათ ავედი იქ ვინ დამხვდება? დედა? მამა? ძმა? არამედ ცარიელი სახლი, სველი ფანჯრები და სიცივე. ერთ პარკში შევედი, სკამზე შეყვარებული წყვილი იჯდა და ერთმანეთს ეალერსებოდნენ, სიყვარულს ეფიცებოდნენ, არადა ეს ბიჭი გუშინ სულ სხვა გოგოს ეფიცებოდა სიყვარულს! სად გაქრა გრძნობები? სად წავიდა ის დრო როცა გულწრფელად უყვარდათ? რატომ? გზას ვაგრძელებ და ნელ-ნელა ვხვდები როგორ იცვლება სამყარო, როგორ მიექანება უფსკრულისკენ,მე კი არაფრის იმედი მაქვს...
პატარა ბავშვი თოვლით ხელში გაიქცა შორს, უნდოდა თოვლის გუნდა ვინმესთვის ესროლა მაგრამ ირგვლივ არავინ იყო, მერე მე შემამჩნია და სიხარულით მომარტყა მუცელში, მერე მიხვდა რომ ცუდი გააკეთა, მე გამეღიმა, არ გავბრაზდი პირიქით ამან გამაბედნიერა და ჰაეროვანი კოცნა გავუგზავნე იმ ბავშვს, ბავშვმა გამიღიმა და სადღაც გაუჩინარდა. ფეხი ქვას დავარტყი და შორს მოვისროლე, სულ დავსველდი, ყველაფერი თოვლით მქონდა დაფარული, არ ვიცი თითქოს ის ბავშვი ჩემთვის იმედი იყო, რომ ჯერ ყველაფერი არ დაღუპულა ბოლომდე, სახე თოვლს შევუშვირე და თითქოს ვიგრძენი რომ მარტო არ ვიყავი, მაგრამ ამავდროულად ჩემს გვერდით არავინ იყო. უცებ დიდი ძალა ვიგრძენი და მიხვდი, ბევრ რამეს მივხვდი, მივხდი რომ ჯერ არაფერი დამთავრებულა, უკან შემოვბრუნდი და სახლისკენ მიმავალ გზას დავადექი.
ბარდნიდა....