უბრალოდ წაკითხეთ და თქვენი აზრი მითხარით, ღირს თუ არა გაგრძელება.

-ლიზა მე წავალ!
-რა გეჩქარება დარჩი-მითხრა ლიზამ!
-არა იყოს გოგო უკვე გვიანია
-კარგი დამირეკე მერე!
ქუჩაში გავედი და ტაქსის გაჩერებაზე დავდექი, ძალიან შემცივდა და ჩანთიდან ჩაკუჭული ჟაკეტი ამოვიღე და ჩავიცვი, ტაქსი ჩემს თვალწინ გაჩერდა, შიგნით ჩავჯექი და დამთბა.

გამარჯობათ! მე მოგიყვებით ჩემი ცხოვრების ისტორიას, რომელშიც მრავლად ჭარბობს:კომედიის, სათავგადასავლო, საშინელებათა და სხვა ბევრი ჟანრის ელემენტი. ისტორია, რომელიც სიხარულს და ცრემლებს ერთად მოგვრით, ისტორია, რომელიც ერთნაირად დაგაჭკვიანებთ და გაგაგიჟებთ, ისტორია, რომელიც უბრალოდ აღგაფრთოვანებთ!♥

გოგონა, რომელიც ყვება თავის ისტორიას.

იმ ისტორიას რომელიც კაცობრიობას უნდა დაამახსოვრდეს.

მეორე დღეს დილით ნია ზარმა გააღვიძა..
- ალიო ..
- ნია დე როდის აპირებ წამოსვლას? დაგხვდები..
- საღამოსკენ დაგირეკავ დე..
- კარგი მიყვარხარ..
- მეც დე..
ნია ადგა ყავა მოიდუღა და ლევანის მიწერა და შეხვედრა სთხოვა.. თავისთან ნომერში დაპატიჯა.. ლევანი მალევე მივიდა ..

( ნაწილი მეორე )

ბიჭი – არ მაქვს უფლება გითხრათ,ვფიქრობ წერილში ეწერება  
ნიამ გამოართვა თაიგული და ბიჭს კარები მიუხურა.ამოიღო წერილი და წაიკითხა: 
„ ნია ალბათ გაინტერესებს ვინ გამოგიგზავნა და ჩემი აზრით ხვდები.მოდი დღეს ჩამოდი კაფეში 8–ის ნახევარზე და გაიგებ ვინ ვარ  
ნია მოემზადა და ჩავიდა.იქ ლევანი დახვდა.შეატყო რომ ნერვიულობდა.ნია მივიდა ლევანთან და კითხა: თაიგული შენ გამომიგზავნე? 
ლევანი – ხო მოგეწონა? :) 
ნია – კი მაგრამ ვერ გამიგია რას ნიშნავს ეს?...

( ნაწილი პირველი )

ნია – ალო 
დედა – ნიაკო დე მე ვარ.სად ხარ? ჩახვედი ბათუმში? როგორი ამინდია? 
ნია – კარგად ვარ.კი ჩავედი და წვიმს.საშინელ ხასიათზე ვარ.მერე დაგირეკავ... 
დედა – კარგი დე კარგად. 
ნიამ მობილური გამორთო.ნია 16 წლის მაღალი შავგვრემანი გოგო იყო.თბილისიდან ბათუმში ჩამოვიდა 1 თვით დასასვენებლად. 
ნიამ კალენდარზე მოინიშნა იმ დღის რიცხვი 25 ივლისი.მისი დაბადების დღიდან 5 დღე გასულიყო და მობილურზე მაინც მისდიოდა მისალოცი ესემესები.ნიამ ამოიღო ნოუთბუქი და სკაიპში შევიდა."ვაიმე სანდრო შემოვიდა.რა მივწერო? იქნებ ჯობს დაველოდო თვითონ რას მომწერს?არა მე მივწერ" ნიამ მიწერა: „ სანდრო როგორ ხარ?"... 

                                       ბანკეტიდან მოდიოდა ნია. ოდნავ სევდიანი, ოდნავ მხიარული.ენანებოდა კლასელებთან ერთად გატარებული დრო. ცისფერი თვალები სევდით ევსებოდა. მიდიოდა ნია და პატარა მაგრამ ამაყი მხრებით მიჰქონდა ბიჭების აღტაცებული მზერა და ქალების შურიანი თვალები.მიდიოდა ნია და ყველას უღიმოდა.გრძელი, ხვეული თმა მხრებზე ეყარა და თითქოს ვერც ამჩნევდა ვაჟს, სკოლიდანვე უკან რომ მოჰყვებოდა.მოულოდნელად ვაჟმა გზა გადაუჭრა და ატმის აყვავებული ტოტი გაუწოდა : შენსავით ლამაზი და უბიწოა ისიც!..