ერთხელ ფიქრად რომ გადაიქცეს ჩემი სხეული,
ვერ დაგვაშორებს ჩვენ ერთმანეთს ზღვა თუ ტრამალი,
ვერ მომქანცავენ გზები გზებზე გადახვეული
და უცხო მხარეს უმალ შენთან მოვალ ფრთამალი.

შავად მიღიმი, თეთრად მიცქერ, წითლად მატყუებ,
მოწამლული ვარ, სიყვარულით და სიამაყით.
მოდი დავარქვათ სახელები, ნუღარ ვართულებთ,
სხვა თოჯინებსაც, ჩვენებური ფიქრის კარნახით.

სუსტი არისო,როცა ამბობენ ქალზე
უცნაურია,რად არ იცინის ღმერთი?
ათასი კაცის ძალას დასჯაბნის ბევრჯერ
იმ სუსტი ქალის,სუსტი ღიმილი ერთი...

აზრი აღარ აქვს აღარც ერთ სიტყვას
აღარც იმ ღამეს და აღარც წვიმას
სანთელი დნება,სიტყვები ქრება
გრძნობები კვდება, კვდება და ქრება    
ვარდები ჭკნება,სინათლე ქვრება
ადამიანი ჩნდება და კვდება
აპოკალიპსი ნელნელა დგება
ისევ ის ვნება ნელნელა ქრება...

რაღაცნაირი ჩამოდგა ჟამი,
გულიც რაღაცას მანიშნებს თითქოს,
გაყუჩებულა, მაგრამ მკერდიდან,
რაღაცნაირად რაღაცას ითხოვს.
რაღაცნაირად დამცქერის ზეცა,
რაღაც უაზრო, უმზეო მზერით,

შენ რომ გყვარებოდი ასე უიმედო 
აღარ იქნებოდა ჩემი ნაბიჯები... 
როცა არ მელოდი მაშინ მოვედი და... 
ვნებამ აგიტაცა კვლავ ცრუ გაგიჟებით. 
ამბობ არ გინდოდა ჩემთან განშორება. 
სხვას თუ მოატყუებ, მე ვერ დამაჯერებ. 
ძალა მომეცი და თავად დაინახავ 
მთვარის ორბიტაზე ბრუნვას გავაჩერებ...